چکیده:
آیة اولیالامر (نساء: 59)، از مهمترین ادله مشروعیت اطاعت در حوزه مرجعیت دینی و سیاسی در قرآن است که به مسئله اجتماعی یعنی رهبری امت اسلامی و اطاعت مطلق همه مسلمانان از آنان اختصاص دارد. مفسران و دانشمندان فریقین در طول تاریخ از جهات مختلفی درباره این آیه بحث و گفتگو کردهاند، یکی از جنبههایی که به آن پرداخته نشده است، ارتباط بینامتنی آیه اطاعت با دیگر آیات امامت، ولایت و فضائل اهلبیت (ع) است. این جستار درصدد است با استفاده از روش توصیفی -تحلیلی و با پرداختن به قواعد روابط بینامتنی بین آیات مذکور، به تحلیل ارتباط بینامتنیتی آیه اطاعت با عمدهترین آیات امامت، ولایت و فضائل اهلبیت (ع) بپردازد. پس از تحلیل و ارزیابی روابط بینامتنی آیه اطاعت با دیگر آیات مذکور به این نتیجه دستیافته شد که مفهوم و مصداق آیه اطاعت که دلالت بر امامت و عصمت اولیالامر (ع) دارد به شکل غیر ظاهر یا پنهان در دیگر آیات امامت، ولایت و فضائل اهلبیت (ع) آمده است. بر اساس قواعد روابط بینامتنی، این ارتباطها یا از نوع رابطه مصداقی است یا زمینهساز و تمهید آیهای دیگر است، یا ارتباط آن سبب و مسببی و لازم و ملزومی و دیگر ارتباطهایی که وجود دارد، همه بیانگر اهمیت آیه اطاعت در میان آیات امامت، ولایت و فضائل اهلبیت (ع) است.
خلاصه ماشینی:
تحلیل ارتباط بینامتنی آیه اطاعت با عمده ترین آیات امامت ، )علیهم السل م ( ولایت و فضائل اهل بیت 1 سید سجاد غلامی 2 کاوس روحی برندق 3 علی حاجیخانی تاریخ دریافت :١٣٩٦/٥/٢٤ تاریخ تصویب :١٣٩٦/٨/٢٢ چکیده آیۀ اولیالامر (نســـاء: ٥٩)، از مهم ترین ادل مشـــروعیت اطاعت در حوزه مرجعیت دینی و سـیاسـی در قرآن اسـت که به مسـئله رهبری امت اسلامی و اطاعت مطلق همه مسلمانان از آنان اختصاص دارد.
(فخر رازی، ١٤٢٠، ج ٤، ص ١١٣) ب ) گروه مفســرانی دیگر (طباطبایی، ١٤١٧، ج ٤، ص ٣٩٠؛ صــادقی تهرانی، ١٣٦٥ ش ،ج ٧، ص ١٣٣؛ فضــل الله ، ١٤١٩، ج ٧، ص ٣٢٣) علاوه بر دلیل بیان شــده به اتحاد عامل (اطیعوا) برای «اولیالامر و الرســول » و «واو» ی که بین آن آمده اســت ، توجه داشــته اند که دلالت بر یک اطاعت دارد؛ به عبارت دیگر لفظ (اولیالامر) بدون تکرار عامل «اطیعوا»، بر 189 فصلنامه علمی ـ پژوهشی «تحقیقات علوم قرآن و حدیث » دانشگاه الزهرا(سلماللعلیها)، سال ١٥، پیاپی٣٧ (الرسول ) عطف شده است ؛ از این رو اطاعت از «اولیالامر» در حقیقت در امتداد اطاعت از پیامبر (ص ) بوده و آیه شــریفه تفاوتی میان اطاعت از آن دو قائل نشــده و برای هر دو یک اطاعت خواسته است (صادقی تهرانی، ١٣٦٥ ش ، ج ٧، ص ١٣٣).