چکیده:
این نوشتار، ضمن ارائه گزارشی از معنا و مفهوم و مشخصه های اصلی معجزات پیامبران، به دنبال بیان جایگاه و ارزش آن از منظر دیانت اسلام است. توضیح این نکته در این مقدمه ضروری است که بهائیت، آیین اسلام را آیینی الهی و آسمانی می داند و کتاب قرآن را نیز، از جانب خداوند معرفی می کند. لذا مفاد
این کتاب آسمانی درجهت ایجاد همدلی و همزبانی میان بهائیان و مسلمانان، سودمند است
خلاصه ماشینی:
"در ادامه این مقاله به بررسی جایگاه و مفهوم معجزه در معتقدات بهائی میپردازیم تا ببینیم رهبران و مبلغان بهائی، چگونه این مسئله را مورد توجه قرار میدهند و آیا از این طریق، راهی برای اثبات ادعای نبوت جناب باب و بهاءالله وجود دارد؟ بهعنوان بررسی سابقه بحث، میتوان به کتاب آیت الله احمد شاهرودی با عنوان «راهنمای دین» اشاره کرد که فصلی را به این موضوع اختصاص دادهاند.
ملاحظه میشود که به بیان انجیل ارائه معجزات بسیار ازسوی عیسی مسیح علیهالسلام، بهعنوان دلیلی بر حقانیت ایشان از سوی دانشمندان یهودی پذیرفته شده بود و این خود نشان دهنده دلالت معجزه بر صدق گفتار مدعی پیامبری در آیین مسیحیت است.
هرچند غیرواقعی بودن این ادعا با توجه به مطالعات تاریخی انجامشده در مورد تحصیل باب مسئلهای ثابتشده است (حاج قربانی، پیامبران درس ناخوانده، سراسر مقاله)؛ اما بیان این نمونه، شاهد مثالی برای تمسک مبلغان بهائی به بروز خرق عادت توسط مظاهر ظهور است که با ادعای اولیه آنان سازگاری ندارد.
آنچه از بیان نمونههای فوق مدنظر این پژوهش است آن است که علیرغم آنکه مبلغان بهائی، معجزه و انجام کار خارقالعاده را دلیل پیغمبری یک مدعی نمیدانند، اما به گفته خود، برای انجام آن اعلام آمادگی کردهاند و آنچه که مانع بروز این معجزات شده است، سستی، کمانگاری یا ترس مخالفان این دیانت از بروز معجزه اعلام شده که قابل تأیید توسط منابع مستقل تاریخی نیست.
همین اعلام آمادگی نشان میدهد که برخلاف نظریه گلپایگانی و نویسندگان جزوه رفع شبهات، بهاءالله نیز اثبات نبوت با ارائه معجزه را پذیرفته بود و قصد داشت با انجام آن، الهی بودن دعوت خود را آشکار سازد، اما هیچگاه زمینه بروز این معجزات فراهم نشده است."