چکیده:
در جلسات گذشته، ده نشانه شیعیان واقعی و پرهیزگاران را از نظر گذراندیم و اکنون یازدهمین نشانه آنها، خشوع در عبادت را بررسی می کنیم.
نشانه ای که در بیان نورانی امیرمومنان
با جمله «و خشوعا فی عباده»
از آن یاد شده است. نشانه ها و ویژگی هایی که حضرت در خطبه خودبیان کرده اند، مربوط به شیعیان واقعی و مومنان راستین است و بیان آنها می تواند انگیزة تعالی و تکامل را در مومنان فراهم آورد تا آنان با
دریافت الگوهای عملی و شاخصه های ایمان واقعی، درپی ارتقای خویش و اتصاف به آن خصلت های ارزشمند برآیند.
خشوع حالتی خودشکستگی، ذلت و تسلیم است که در قلب رخ می دهد و لوازم و آثار آن در رفتار انسان ظاهر می شود. خضوع نیز فروتنی و
سرافکندگی است که از آثار خشوع به شمار می آید. این مقاله به تفصیل به این موضوع می پردازد
خلاصه ماشینی:
"خداوند در آیة دیگر، خشوع و فروتنی توأم با یادش را میستاید و داشتن این ویژگی را برای مؤمنان لازم میشمرد و آنان را از قساوت قلب پرهیز میدهد و میفرماید: «ألم یأن للذین آمنوا أن تخشع قلوبهم لذکر الله وما نزل من الحق ولا یکونوا کالذین أوتوا الکتاب من قبل فطال علیهم الأمد فقست قلوبهم وکثیر منهم فاسقون» (حدید: 16)؛ آیا برای کسانی که ایمان آوردهاند، هنگام آن نرسیده است که دلهایشان از یاد خدا و سخن حقی [وحی الهی] که فروآمده است نرم و ترسان شود؟ و مانند کسانی نباشند که پیش از این به آنها کتاب [تورات] داده شد، پس زمان بر آنان دراز گشت [مدتی گذشت] آنگاه دلهایشان سخت شد، و بسیاری از آنها بدکار و نافرمان شدند.
وقتی یکی از همنوعان ما، مانند دوست، معلم، پدر یا مادر به ما خدمت و محبتی میکند و یادآور میشود که نباید در مقابل آن محبت و خدمت ناسپاسی کنیم و خیانت ورزیم، اگر ما به سبب غفلت در برابر خدمت و محبتش به او خیانت و ظلم کنیم، بخصوص در حق کسی که عمری به ما محبت و خدمت کرده است، هرگاه با او روبهرو شویم چگونه خواهیم بود، آیا از خجالت و شرمندگی میتوانیم سرمان را بلند کنیم؟ آیا از شدت شرم و حیا قدرت روبهرو گشتن با او را داریم؟ این وصف حال ما هنگام رویارویی با یکی از آفریدگان خداوند است که به ما خدمت کرده، و ما درحق او خیانت و جفا کردهایم."