چکیده:
رسالت دین مبین اسلام، تامین سعادت دنیوی، اخروی و آرامش انسان میباشد. رسیدن به این هدف الزاماتی دارد؛ از جمله آنها پذیرش صلح و امنیت در روابط اجتماعی و بینالمللی بعنوان اصل اولیه است. پذیرش این اصل بدان معنا است که هر عامل برهم زننده صلح ممنوع میشود. در این میان عوامل مختلفی میتواند امنیت انسانها را به مخاطره بیندازد که تولید، انباشت و استفاده از تسلیحات هستهای باتوجه به آثار و خطرات فراواناش به صورت جدی مورد توجه همگان قرار گرفته است. سوال این است که باتوجه به ادله مختلف شرعی حکم فقهی تولید، انباشت و استفاده از سلاحهای هستهای چیست؟ یافتههای تحقیق بیانگر آن است که هر فعالیتی پیرامون این تسلیحات نه تنها با تفکرات اسلامی ناسازگار است، بلکه رفتاری غیرعقلانی و فاقد منافع احتمالی است. از نظر منابع فقهی، تولید، انباشت و استفاده از این نوع سلاحها هیچ توجیهی جزء بازدارندگی ندارد؛ و این در حالی است که سلاحهای هستهای امروزه نقش دیگری غیر از بازدارندگی پیدا کردهاند و زمینه بر هم زدن صلح و امنیت جهانی را به دنبال دارند.
خلاصه ماشینی:
استفاده از تسلیحات هستهای به دو جهت مورد توجه و کنکاش علمی محققان فقهی و حقوقی قرار گرفته است: الف) محدود کردن زمینه برای تولید و انباشت این نوع تسلیحات: اگر استفاده از تسلیحات کشتار جمعی ممنوع و حرام باشد، دلیلی بر تولید نیز وجود ندارد؛ زیرا تولید به منظور مصرف و استفاده است؛ مگر اینکه تولید جنبه بازدارندگی داشته باشد که احراز این جنبه نیز منوط به نظر کارشناسان متخصص در این موضوع است.
ادله جواز و حرمت روشن است که در زمان نزول قرآن و عصر زندگی معصومین (ع)، خبری از سلاحهای هستهای نبوده است تا موضع خاص اسلام در مقابل استفاده از آنها مشخص شود؛ اما عموماتی از قرآن کریم وجود دارد که موافقین و مخالفین، مدعی شمول آنها نسبت به این تسلیحات بوده و همچنین نمونههایی از رفتار جنگی در عصر معصومین (ع) جریان داشته که از جهات مختلف با سلاحهای هستهای مشابهت داشتهاند؛ بنابراین میتوان با اخذ مناط قطعیه، حکم آنها را به سلاحهای هستهای نیز تعمیم داد.
در نتیجه از این آیه شریفه و اطلاق آن استفاده میشود که تولید سلاح اتمی حتی اگر دشمن نیز فاقد چنین سلاحی باشد، به جهت تقویت نیروی دفاعی و جنگی مسلمانان جایز و بلکه لازم است و در این صورت بطور طبیعی، انباشت آن نیز جایز خواهد بود.