خلاصه ماشینی:
جایگاه نظامهای رتبهبندی دانشگاهی در سیاستگذاری آموزش عالی و ضرورت طراحی نظامی بومی محمد اسدبگی هادی یوسفی امروزه دانشگاهها و مراکز عالی آموزشی و پژوهشی بنابر کارکردهای تولید، انتقال و انتشار علم و فراهم آوردن خدمات مبتنی بر دانش به عنوان یکی از ارکان اساسی پیشرفت و توسعهکشورها در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی شناخته شده و با تربیت متفکران و دانشمندان و مدیران آینده در هدایت حرکتهای گوناگون فکری، اعتقادی، فرهنگی و سیاسی جوامع موثر واقع میشوند.
همچنین آن دسته از دانشگاههای کشورهای در حال توسعه و جهان سوم که خود را با شاخصها و معیارهای این نظامهای رتبهبندی تطبیق میدهند، آگاهانه یا ناآگاهانه نیروی انسانی خود را در خدمت قدرتهای حامی این نظامهای رتبهبندی پرورش میدهند در این راستا فاضلی (1393: 29) بحث نموده است که « فارغ از اختلافات مفهومی که در تعریف جهانی شدن و بینالمللی شدن وجود دارد، این دو مفهوم در زمینه آموزش عالی دارای رابطه دیالکتیکی هستند.
همچنین خاکی صدیق (2016) بیان میکند که « تنوع یکی از محاسن نظامهای دانشگاهی در جهان است ولی این تنوع با استفاده از قدرت تولید شده از فرآیند یکسانسازی در رتبهبندی گونههای مختلف آموزش عالی، کاهش یافته است».
نورمحمدی و صفری ( 1392) نیز ذکر میکنند « مؤسسه آموزش عالی وابسته به دانشگاه شانگهای جیائو تونگ چین، از سال 2003 میلادی، و با هدف ارائه یک نظام جدید رتبهبندی برای فراهم کردن امکان حضور بیشتر دانشگاههای این کشور در بین 500 دانشگاه برتر دنیا، بهوجود آمد».