چکیده:
این مقاله کاهش ریسک مالی نیروگاه های بخش خصوصی در بازار برق ایران را مورد توجه قرار می دهد. ریسک قیمت به عنوان بزرگترین ریسک مالی بازار برق، با استفاده از تنها ابزار در دسترس یعنی قرارداد سلف موازی استاندارد بورس انرژی ایران پوشش داده می شود. بدین منظور از استراتژی های ایستا و پویای پوشش ریسک بهینه استفاده می گردد. نتایج این مطالعه برتری استراتژی های پویا را از منظر اثر بخشی پوشش ریسک نشان می دهد. در بین روش های پویا برتری با مدل های واریانس ناهمسانی شرطی خود رگرسیونی با ضرایب همبستگی پویا و ایستا نسبت به مدل کاپولا-گارچ است ولی با توجه به قید نقدینگی در معاملات قرارداد سلف استاندارد و تفاوت جزئی در کارایی و اثربخشی بین این مدل ها، موثر بودن روش کاپولا-گارچ مشخص می گردد. با توجه به کارایی پایین پوشش ریسک در کوتاه مدت در بازارهای برق ایران و جهان، و همچنین میزان نقدینگی در صنعت برق که موجب نگرش تامین مالی به جای پوشش ریسک در فعالان بازار گردیده، توسعه معاملات بورس انرژی ایران و فعال تر شدن نمادهای بلندمدت تر به منظور پوشش کاراتر ریسک قیمت به سیاستگذاران بازار برق و بورس انرژی ایران توصیه می گردد.
خلاصه ماشینی:
در محاسبه قیمت خرید برق روبروست بنابراین قابلیت مقایسه با قیمت قرارداد آتی ها را ندارد که به اشتباه و البته به طور ناگزیر مورد استفاده قرار می گیرد ولی در این مطالعه از قیمت خرید از نیروگاه ها که از لحاظ ساختاری قابل مقایسه با قیمت های بورس می باشد، استفاده شده است ، ثانیا در مطالعه های داخلی تاکنون مطالعه ای در خصوص محاسبه نسبت پوشش ریسک در بازار برق صورت نگرفته ، ثالثا هیچ مطالعه داخلی از روش کاپولا گارچ برای محاسبه نسبت بهینه پوشش ریسک استفاده نکرده است .
فصلنامـه اقتصاد مالی شماره ٤٣ / تابستان ١٣٩٧ ٢- مبانی نظری پس از بحث در خصوص اهمیت پوشش ریسک قیمت نقدی در بازار فیزیکی با استفاده از قراردادهای سلف موازی استاندارد، اکنون این بحث مطرح می شود که یک نیروگاه چگونه باید در بازار آتی ها عمل نماید.
در مطالعه آن ها علاوه بر روش پوشش ریسک ساده ، حداقل مربعات معمولی و مدل های گارچ چند متغیره ، روش تجزیه موجک نیز برای محاسبه نسبت بهینه پوشش ریسک و اثر بخشی آن در بازار برق آلمان مورد استفاده قرار می گیرد.
با توجه به یکسان بودن نتایج تخمین دو مدل ضریب همبستگی فصلنامـه اقتصاد مالی شماره ٤٣ / تابستان ١٣٩٧ شرطی ثابت و متغیر، این دو نسبت های بهینه پوشش ریسک یکسانی را ارائه می نمایند.