چکیده:
وحدت اسلامی و همزیستی دینی و مسالمت آمیز مسلمانان یکی از اولویت های دینی و از دغدغه-های اصلی و همیشگی اهل بیت (ع) بوده است. از این رو آل بویه به عنوان یک حکومت شیعی پس از به قدرت رسیدن در قرن چهارم هجری، سیاست همزیستی دینی را در پیش گرفتند و تمامی تلاش خود را در جهت تقویت بنیان های امت واحده اسلامی به کار بردند. این پژوهش بر آن است تا به تبیین مهم ترین برنامه های راهبردی و راه کارهای مورد اهتمام آل بویه در راه احیا و استحکام اصل اخوت و همبستگی اجتماعی مسلمانان بپردازد. نتیجه مبین آن است که صرف نظر از اینکه آل بویه تا چه اندازه در اجرای این سیاست توفیق حاصل کردند، اما به طور مسلم همبستگی اجتماعی و دوری جامعه دینی از تنازعات بی حاصل، می توانست از مهم ترین آثار توجه به تلاش آن بزرگان باشد. واکاوی نقش آل بویه در ایجاد وحدت میان شیعه و اهل سنت که سبب ماندگاری آل بویه با وجود جمعیت زیاد اهل سنت در کنار اقلیت شیعه گردید، انجام این پژوهش را ضروری می سازد.
خلاصه ماشینی:
سیاست های حکومت آل بویه در جهت تحکیم وحدت میان شیعه و اهل سنت 1 فاطمه جعفرنیا چکیده وحدت اسلامی و همزیستی دینی و مسالمت آمیز مسلمانان یکی از اولویت های دینی و از دغدغه های اصلی و همیشگی اهل بیت (ع ) بوده است .
با اینکه در تاریخ تعداد نزاع و درگیریهای ثبت شده میان شیعه و اهل سنت در این دوران نیز قابل توجه است ؛ اما این اختلاف به اندازه دوره قبل از ایشان نبود.
مقاله های مشابه نیز در این زمینه موجود است اما هیچکدام به صورت مستقل و جدی به مبحث نقش آل بویه در تحکیم وحدت میان شیعه و اهل سنت نپرداخته است .
وحدت و زندگی مسالمت آمیز عموم مردم (اعم از ادیان و مذاهب مختلف ) سیاست مذهبی مبنی بر تساهل ، نه تنها شامل مذاهب اسلامی میشد، بلکه اقلیت های دینی غیر مسلمانان نیز در میان عموم از شأن و منزلتی برخوردار بودند.
(413/19 :1379 از آنجا که سیاست تساهل گرایانه و عدم تعصبات مذهبی، از شدت درگیریها میکاست و از دیگر سو، فرصت ظهور فرقه های مـختلف را در عـرصه های علمی و اجتماعی فراهم میکرد، صاحب بن عباد، قاضی عبدالجبار معتزلی را به ری دعوت کرد که نتیجه آن رشد عقل گرایی و تبدیل شدن ری به مرکز اعتزال در ایران عصر بویهی بود (آقا بزرگ تهرانی، ١٤٠٣: ٩٧/٥).