چکیده:
در میان آفریدههای خداوند متعال, انسان بارزترین آنهاست. آیاتی که درباره نشانههای قدرت الهی است. از
انسان آغاز میشود. «من آیاته آن خلقکم من تراب ثم اذا انتم بشر تنتشرون». در اسلام» انسانها دعوت به
شناخت اصالت وجودی خود شدهاند. از طرف دیگر خودشناسی, مقدمه خداشناسی است. اگر انسان خود را
خوب بشناسد, خدای خود را نیز بهتر میشناسد. رشد هویت در انسان بدون رشد خودآگاهی امکانپذیر
نیست. انسانها دارای ارزشهای بالقوه هستند, که اگر به فعلیت برسندء او را به مقام انسان واقعی میرساند.
در این راستاء دین و تعالیم مذهبی راه گشا هستند و به انسان در جهت رسیدن به کمال و تعالی و دستیابی به
مقام والای انسان کامل کمک میکنند. ما نیز بهعنوان یک مسلمان در جامعه ایران» متاثر از آموزههای دینی
هستیم. بهنوعی میتوان گفت که هویت ایرانی و اسلامی یکی است. برای مصون ماندن از بحران هویت,
پایبندی به دین ضرورت دارد. تعالیم ادیان آسمانی مخصوصا دین مبین اسلام درزمینه هویتپذیری بسیار
غنی است. زیربنای هویت از هر نوع و با هر عنوانی که باشدء دین و مذهب است و بحرانهای هویتی در صورت
بیتوجهی یا کمتوجهی به مباحث دینی پیش میآید. با توجه به مطرحشدن مباحتی چون عصر جهانیشدن و
تهدید هویت ملی و دینی؛ ضرورت اهتمام بیشتر مسئولین به بحث هویتیابی احساس میگردد. پژوهش
حاضر با رویکرد بررسی نقش دین در هویت انسان صورت گرفته است. این پژوهش از نوع توصیفی بوده و برای
جمعآوری اطلاعات از روش کتابخانهای استفاده شده است.
خلاصه ماشینی:
(۱۳۹۰: ۱۸) قرآن هدف از خلقت انسان را عبادت و بندگی میداند و از سویی در مراتب بالاتر عنوان می دارد که عبادت، هدف متوسط آفرینش است و هدف نهایی رسیدن به معرفت و یقین است؛ که رسیدن به این مقام با تفکر و دریافت انوار هدایت الهی حاصل میشود؛ چرا که ظرفیت و استعدادهای عظیم انسانی اگر با ایمان و تفکر دینی هدایت نیابد، انسان به بدتر از حیوان تبدیل میشود.
(حسن آبادی، ۱۳۸۷: 38) در جامعه اسلامی ما نیز که اسلام و آموزه های دینی حاکم است، انسان ها دعوت به شناخت اصالت وجودی خود شده اند؛ چرا که تا انسان زوایای وجودی خود را به طور کامل نشناسد، از شناخت دیگران عاجز خواهد ماند.
(ویسی، ۱۳۸۵، ص۷۳) باید توجه داشت که دین برای جاودانه ماندن، یا باید در نهاد بشر جای داشته باشد، و یا لااقل اگر خودش خواسته طبیعی بشر نیست، باید تامین کننده خواسته های دیگر بشر باشد (سعادت فر، ۱۳۸۷، صص۱۸۰-۱۷۶) 2-2- مفهوم هویت هویت به دو معنای ظاهرا متناقض به کار می رود:۱- همسانی و یکنواختی مطلق ۲- تمایزی که در برگیرنده ثبات یا تداوم در طول زمان است.
(ملکی، عباسپور۱۳۸۸) هویت عبارت است از فرایند معنا سازی بر اساس یک ویژگی فرهنگی یا مجموعه به هم پیوسته ای از ویژگی های فرهنگی که بر منابع معنایی دیگر اولویت داده میشود.
(حسن آبادی، ۱۳۸۷، ص۳۸) هویت از دو بعد مورد مطالعه قرار می گیرد: یکی از بعد فردی که هم زمان با رشد فرد در جریان اجتماعی شدن شکل می گیرد و موجب میشود که تا فرد نشان دهد که "من کیستم" و دیگری از بعد اجتماعی و بیانگر این مطلب است که" دیگران کیستند".