چکیده:
هدف این پژوهش با هدف شناسایی موانع و مشکلات اجرای طرح ارزشیابی توصیفی در مدارس استثنایی کمتوان ذهنی شهر اصفهان در سال 93-1392 است. روش تحقیق، توصیفی از نوع پیمایشی بود. جامعه آماری، کلیه معلمان مدارس استثنایی کم توان ذهنی پایه اول تا پنجم شهر اصفهان، به تعداد 108 نفر بود. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 90 نفر برآورد گردید. روش نمونه گیری، تصادفی طبقه ای بود. جهت گردآوری داده ها، از پرسشنامه ی محقق ساخته استفاده شده، روایی آن متخصصان و کارشناسان و پایایی آن از طریق محاسبه ضریب آلفای کرونباخ 0/97 به دست آمد . تجزیه و تحلیل داده ها، با استفاده از نرم فزار استفاده از نرم فزارSPSS-19 ، در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی(آزمون t تک متغیره و تحلیل واریانس چند راهه) انجام گردید. نتایج نشان داد که : عدم برگزاری کلاسهای ضمن خدمت و کارگاههای آموزشی تخصصی، عدم تدوین کتاب کار و منابع کمک درسی، زمانبر بودن تکمیل سیاهههای عملکرد تحصیلی، فشار روانی بالای حاکم بر زندگی والدین و فقدان امکانات کارگاهی و آزمایشگاهی، از مهمترین موانع و مشکلات اجرای طرح ارزشیابی توصیفی در مدارس استثنایی کم توان ذهنی می باشد.
خلاصه ماشینی:
نتایج نشان داد که: عدم برگزاری کلاسهای ضمن خدمت و کارگاههای آموزشی تخصصی، عدم تدوین کتاب کار و منابع کمکدرسی، زمانبر بودن تکمیل سیاهههای عملکرد تحصیلی، فشار روانی بالای حاکم بر زندگی والدین و فقدان امکانات کارگاهی و آزمایشگاهی، از مهمترین موانع و مشکلات اجرای طرح ارزشیابیتوصیفی در مدارس استثنایی کمتوانذهنی است.
The results showed that lack of in-service classes and workshops for special schools, lack editing books and tuition sources, time consuming to complete logs educational performance, the high psychological pressure governing the lives of parents and lack of workshop and laboratory facilities, of the most barriers and problems of the implementation descriptive evaluation in special schools mentally retarded.
Zand & Ilanlou (2011)، چالشها و مشکلات ارزشیابیکیفی را در آموزشوپرورش ایران، مورد بررسی قرار داده، به این نتیجه دست یافتند که از مهمترین موانع اجرای موفقیتآمیز ارزشیابیکیفی، آشنا نبودن والدین با این پروژه و عدم همکاری پدر و مادر و مخالفت آنها برای انطباق با شرایط جدید، عدم همکاری مدیران در تأمین وسایل و امکانات اولیه، دانش و آگاهی ناکافی معلمان، تئوری و پایهای بودن دورههای آموزش معلمان و فقدان آموزش عملی به ایشان، تعداد زیاد دانشآموزان کلاس، عدم همکاری دانشآموزان در فعالیتهای کلاسی و مشق شب، امکانات و تجهیزات آموزشی ناقص، فقدان وسایل و محیط آموزشی مناسب، کمبود وسایل و امکاناتی چون دستگاه کپی، دوربین، ضبطصوت، کامپیوتر و عدم دسترسی به فنآوری روز است.