چکیده:
اهداف و زمینهها: افراد با فرهنگ های مختلف، واکنشهای احساسی متفاوتی در فضاهای گوناگون شهری دارند. مطالعات نشان میدهد که ویژگی های درونی و بیرونی محیط بر احساسات افراد از آن محیط تاثیر میگذارد. از این رو کشف ارتباط بین محیط ساختهشده و جنبه های احساسی و تاثیر آن بر رفتار انسان یکی از ابعاد مهم و قابل توجه در برنامه ریزی شهری میباشد اما با توجه به این موضوع که ریشه مفهوم واکنش های احساسی در محیط در حوزه روانشناسی محیط و علوم اجتماعی می باشد، روش و تکنیک و در واقع مدل مشخصی برای سنجش احساسات در حوزه مطالعات شهری وجود ندارد، لذا ارایه یک مدل عملیاتی جهت سنجش احساسات در فضاهای شهری به منظور بهبود کیفیتهای طراحی شهری و سیاستهای برنامهریزی شهری، اساسا مهم و مورد نیاز میباشد. با توجه به کمبود مطالعات مرتبط در حوزه روش ها و تکنیک های سنجش احساس در مطالعات شهری، هدف این پژوهش، ارایه یک مدل عملیاتی برای سنجش احساسات در فضاهای شهری با استفاده از روش های تحلیل کیفی می باشد. این مدل میتواند یک رویکرد جدید انسان محور باشدکه از بین حوزههای مختلف دانش با یک لایه جدید از اطلاعات (مرتبط با احساسات) در فرآیند برنامه ریزی و طراحی به متخصصان امر در حل مساله سلامت روانی شهرها کمک کند.
روششناسی: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت و روش، مورد پژوهی چندگانه به شیوه فراروش می باشد. ادبیات نظری وگردآوری داده ها به شیوه کتابخانه ای، اسنادی صورت گرفته است، سپس30 نمونه موردی از میان پژوهش های معتبر بین سالهای 1998 تا 2017 انتخاب و مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت.
نتیجهگیری: براساس این پژوهش پنج مرحله اصلی برای سنجش احساسات در فضای شهری شناسایی و دستهبندی و در نهایت فرآیند سنجش احساسات در فضای شهری در قالب یک مدل عملیاتی ارایه شد.