فروردین 1348 - شماره 247 (9 صفحه - از 40 تا 48)
"چنانکه در آغاز کتاب آمده است مؤلق این کتاب را در سال 522 هجری نوشته است و بنابراین از متناهی ادبی نیمهء اول قرن ششم به شمار میآید و بیگمان از لحاظ خصوصیتهای صرف و نحوی و لغوی درخور بررسی دقیق میباشد بهویژه که از لحاظ موضوع از نوع کتابهایی است که درباره تصوف و عرفان ایران است و اهمیت این موضوع نیز در ادبیات فارسی که مهمترین شاهکارهای نظم و نثر آن حاوی حقایق عرفانی میباشد بر همگان روشن و آشکار است از اینرو هرچه دربارهء چنین متنهایی بیشتر تحقیق و بررسی شود،خدمتی به ادب پارسی خواهد بود. خصوصیتهای صرف و نحوی و لغوی فعلهایی که در این متن به کار رفته است به شیوهء نثرهای قرن چهارم و پنجم چند گونه است،گاه که نویسنده قصد ایجاز دارد و در فارسی مصدر بسیط مأنوس و زیبایی برای ادای مقصود وی یافت میشود فعل بسیط به کار میبرد مانند این نمونهها: و از شر آن روزگار نرهند ص 138 بجای:خلاص نشوند. کلمههای تنویندار بندرت به چشم میخورد مانند:عمدا(83)-قولا و فعلا(87)- ولی قیدهایی که متقدمان با الحاق(به)یا(در)به اول اسمی فارسی یا عربی به جای کلمههای منون عربی به کار میبردند فراوان در این متن دیده میشود: باخلاس به جای خالصا مخلصا:چون کار باخلاص کردی(176)-بدروغ(دروغین) (194)-بیقین(یقینا)(191)-بغایت(174)-بتمامت(62)-خاصه(156)بجای خصوصا در ساعت(164)-به جای فورا و جز اینها و گاه هم مانند دیگر متقدمان:بعمدا(132-131) به کار برده است."
- دریافت فایل ارجاع :
(پژوهیار,
,
,
)