چکیده:
از مهمترین و اساسیترین وظائف دوران غیبت امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف رجوع به عالمان دین و پیروی از ایشان است زیرا اینان در غیبت امام، جانشینان او در میان امت هستند که امام خود به تقلید و فرمانپذیری ایشان دستور داده است و علما را مرجع دینی مردم، قرار داده است.
از آسیبهای دوره غیبت، فاصله بین عالمان و مردم است؛ به این معنا که مردم در امر دین و فراگیری معارف دینی به عالم ربانی رجوع نکنند که موجب فساد و تباهی در دین و دنیای آنها میگردد. وحدت و انسجام ایشان را به تفرق و تشتت میکشاند و راه را برای نفوذ و سلطه بیگانگان باز میگذارد و فرهنگ و اخلاق و عقاید مردم و به ویژه جوانان در خطر قرار میگیرد.
هم عالمان و هم نهادهای اجتماعی فرهنگی و هم خود مردم وظیفه دارند از فاصله افتادن بین مردم و علمای ربانی جلوگیری کنند و فاصلهی ایجادشده را برطرف کنند.
خلاصه ماشینی:
عمل به تکالیف بدون آگاهی</H3> یک مسلمان و مومن میداند که مکلف به تکالیفی است که باید آنها را همانگونه که خداوند میخواهد انجام دهد و برای این جهت باید دستور خداوند را از کتاب خدا و سنت معصومان بگیرد بنابر این باید به ایشان رجوع کند و در زمان غیبت به نائبان ایشان که فقهای عادل هستند مراجعه کند و تکالیف خود را از ایشان بگیرد ولی فاصله بین مردم و عالمان گاهی سبب عدم رجوع ایشان در فهم و تشخیص درست تکالیف شرعی میگردد و در این صورت موفق به انجام وظائف شرعی خود نخواهند شد.
وقتی در جامعهای محبت و صمیمیت و خدمت به خلق خدا برنامه محوری مردم باشد و بر اساس تعاونوا علی البر و التقوی زندگی کنند پیوندها در میان اعضای جامعه محکم میشود و از همین جا امور به سامانیابی نزدیک میگردد و ارتباط مردم با عالمان دینی، سبب تقویت روحیه جهادی و حس زیبای تعهد و خدمت به خلق میگردد زیرا عالم ربانی براساس مبانی قرآنی به وحدت و همدلی مردم به عنوان یک اصل انسانی و الهی که از ارکان و بنیانهای مهم اجتماعی است عنایت و توجه ویژه دارد و مردم در ارتباط با او و در کنار او به این همدلی و اجتماع نزدیکترند چنانکه نمونه آن در مساجد دیده میشود که به تناسب اهتمام امام مسجد و ارتباط مأمومین با او، روابط محکم اجتماعی در میان ایشان شکل میگیرد که این کلید حل بسیاری از مشکلات اجتماعی است و بدون آن، اجتماع مومنان دچار پراکندگی و تشتت و تفرق میگردد و تعاون و همکاری اجتماعی به شدت آسیب میبیند.