چکیده:
هر عضو هیئت علمی در دانشگاه برای ارتقای مرتبه علمی باید شرایط و شاخص های آموزشی، پژوهشی و اجرایی مشخصی را دارا باشد و با اخذ امتیازات لازم با ارتقای وی موافقت شود. هدف این پژوهش واکاوی تجارب اعضای هیئت علمی از مفهوم ارتقاء مرتبه علمی بود؛ که با رویکردی تفسیری و راهبرد پدیدارنگاری انجام شد. به این منظور، 18 نفر از اعضای هیئت علمی که دارای تجربه پدیده موردنظر بودند، به صورت هدفمند و با حداکثر تنوع مشارکت کردند. ابزار گرداوری داده ها مصاحبه های نیمه ساختاریافته بود که برای اجرای مراحل پدیدارنگاری از رویه یارونین (2004) استفاده شد. داده ها به روش کدگذاری نظری و با روش تحلیل مقایسه ای مداوم مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. تحلیل ها نشان داد که پنج مولفه شامل غیر حرفه ای گرایی، ثبات شغلی، بالندگی حرفه ای، ساختاری ناموزون، اعتبار بخشی و مسئولیت پذیری قابل احصا است. تحلیل های بیشترشان داد که می توان تجارب اساتید را به دو دسته تجارب مثبت و خوشایند و تجارب منفی و ناخوشایند طبقه بندی کرد. از تجارب خوشایند می توان جهت رشد و بالندگی شغلی و حرفه ای اساتید بهره برد. تجارب ناخوشایند نیز در بحث ارتقاء مشکلاتی برای رشد حرفه ای اعضای هیئت علمی ایجاد نموده است.
خلاصه ماشینی:
ولی امتیاز عامل آموزش آسان است هر استادی که چندترم تدریس کرده باشد بدون توجه به کیفیت «ویژه نامه آیین نامه ارتقاء و ارتقای اعضای هیأت علمی در آموزش عالی ایران : مسائل ، پیامدها و چالش های مرتبط » آموزش و یادگیری دانشجویان ، امتیاز مربوطه را به دست خواهد آورد»(ش ١٧).
»(ش ) مشارکت کننده دیگری گفت : «تو دانشگاه های خارج از کشور دانشجو هیچ نیاز و فشاری برای «ویژه نامه آیین نامه ارتقاء و ارتقای اعضای هیأت علمی در آموزش عالی ایران : مسائل ، پیامدها و چالش های مرتبط » فارغ التحصیل شدن به چاپ مقالات ندارد که این چیز درستی نیست تو ایران .
یافته های پژوهش حاضر با نتایج مطالعات فراستخواه (١٣٨٥) اساتید از اخلاقیات حرفه ای علمی فاصله گرفته ، کیفیت علم ، دانشگاه و آموزش عالی در ایران وضعیتی به شدت مسئله آمیز پیدا کرده و از عوامل آسیب زا عدم توسعه فرهنگ ارزشیابی و وضعیت بحث انگیز اخلاقیات حرفه ای علمی و دانشگاهی است ، همسویی دارد.
همچنین با پژوهش های دیگر همخوانی دارد، به عنوان مثال ؛ با شفاف کردن فرصت های ارتقای شغلی و تعریف الزامات شایستگی، ایجاد فرآیندهای مدیریت عملکرد، نارضائی از محیط کار را کم ، عوامل انگیزشی احساس خشنودی کار را افزایش داد و مشارکت گسترده تر کارکنان را میسر کرد، بالندگی حرفه ای موجب افزایش رضایت فردی اساتید و بهبود کیفیت تدریس ملاک برای ارتقاء به استاد کامل باید دوباره بررسی شود و برنامه - ریزی برای ارتقاء استاد کامل آغاز شود، اعضای هیئت علمی را ملزم به بالندگی و توسعۀ حرفه ای مداوم کرد (هرسی و بلانچارد، ترجمه علاقه بند، ١٣٨٠؛ سنفی، همکاران ، ٢٠١٢؛ گاپا، ٢٠٠٨).