چکیده:
توسعه
پایدار به عنوان یک فرایند اساس بهبود وضعیت و رفع کاستیهای اجتماعی, فرهنگی جوامع پیشرفته است و عامل پیشرفت
متعادل, متناسب و هماهنگ اقتصادی, اجتماعی و فرهنگی تمامی جوامع و بویژه کشورهای در حال توسعه میباشد. رسیدن
به وضعیت پایدار در سه بعد اقتصادی, اجتماعی و زیست محیطی از جمله اهداف کشورهاء بویژه کشورهای در حال توسعه
است با آگاهی از این موضوع که دیدگاههای کشورها با توجه به نظامهای متفاوت اقتصادی, توان اقتصادی و سرمایه گذاری,
توان فنی و میزان دسترسی به تکنولوژی در رابطه با توسعه پایدار و محیط زیست متفاوت است. اما همه شاخصهای مشترکی
را در حل مسائل پایداری تعریف کردند که لزوم رسیدن به سعادت در جامعه و تحقق چنین هدف مهمی در گرو حل مسائل
پایداری است و شروع حل مسائل پایداری ملزم به درک مفهوم پایداری و شاخصهای پایداری است که این شاخصها تاثیر
بسزایی در همپایی و همگامی انسان با طبیعت دارد و قریب به بقین شاخصهای توسعه انسانی و زیست محیطی اهرمی اصلی
در پایداری محیط زیست محسوب میشود. حال هرچه به بررسی شاخصها میپردازیم به این نتیجه میرسیم که روند معقول
توسعه باید به سوی پایداری طبیعی باشد. برای ایجاد شرایط متعادل و پایدار و تعامل مناسب بین انسان, جامعه و طبیعت, در
صورتی که ارتباطات به صورت طبیعی برقرار باشد و ضرورتهای کنترلی و نظارتی کاهش یابند. پایداری سیستم از ضمانت
بیشتری برخوردار است. در ابعاد طبیعی, شناخت سیستمهای طبیعی و تنظیم روابط انسان و اجتماع با آنها میتواند پایداری
آنان را تضمین نماید. اگرچه دولتها نقش رهبری را درحفاظت از تنوع زیستی و هدایت مشارکت فعال کلیه بخشهای جامعه بر
عهده دارند. اما فعالیت میلیاردها انسان در حفاظت از محیط زیست و بهره برداری پایدار آن» بسیار تعیین کننده خواهد بود.