چکیده:
موافقتنامه پاریس، سیستم نظارتی را وضع کرده است که برای تضمین اجرای موثر مقررات خود و نیز ارزیابی پیشرفت جمعی در جهت اهداف بلندمدت موافقتنامه ضروری است. این سیستم در قالب اطلاعرسانی، شفافیت، همکاری و مساعدت بهعنوان بخشی از عنصر بالا به پایین ساختار دوگانه موافقتنامه عمل میکند. سیستم نظارتی موافقتنامه به دو روش 1) دریافت اطلاعات از طریق پایش، گزارشدهی و راستیآزمایی و 2) ایجاد سازکار ارتقای رعایت و تسهیل اجرای تعهدات عمل میکند. در روش اول، تمامی تعهداتی که دولتها بهصورت متمایز و بنا بر ظرفیتشان بر عهده گرفتهاند، شفافسازی و پیشرفت جمعی آنها در بررسی جامع جهانی ارزیابی میشود. در روش دوم، سازکار ارتقای رعایت و تسهیل اجرای تعهدات، بهترتیب به بررسی عدم رعایت تعهدات الزامآور و عدم اجرای تعهدات غیرالزامآور توسط دولتهای عضو در موافقتنامه میپردازد. پژوهش حاضر به روش دگماتیک قواعد حقوقی موجود را در مورد رعایت و اجرای تعهدات موافقتنامه پاریس، بررسی و تحلیل میکند. نتایج پژوهش حاضر با توجه به نوع تعهدات در موافقتنامه پاریس، غیرخصمانه و غیرتنبیهیبودن اقدامات آتی در سازکارهای اجرایی را اثبات میکند و نشان میدهد پیوستن به موافقتنامه پاریس، سبب برقراری تحریمهای جدید علیه ایران نمیشود.موافقتنامه پاریس، سیستم نظارتی را وضع کرده است که برای تضمین اجرای موثر مقررات خود و نیز ارزیابی پیشرفت جمعی در جهت اهداف بلندمدت موافقتنامه ضروری است. این سیستم در قالب اطلاعرسانی، شفافیت، همکاری و مساعدت بهعنوان بخشی از عنصر بالا به پایین ساختار دوگانه موافقتنامه عمل میکند. سیستم نظارتی موافقتنامه به دو روش 1) دریافت اطلاعات از طریق پایش، گزارشدهی و راستیآزمایی و 2) ایجاد سازوکار ارتقای رعایت و تسهیل اجرای تعهدات عمل میکند. در روش اول، تمامی تعهداتی که دولتها بهصورت متمایز و بنا بر ظرفیتشان بر عهده گرفتهاند، شفافسازی و پیشرفت جمعی آنها در بررسی جامع جهانی ارزیابی میشود. در روش دوم، سازوکار ارتقای رعایت و تسهیل اجرای تعهدات، بهترتیب به بررسی عدم رعایت تعهدات الزامآور و عدم اجرای تعهدات غیرالزامآور توسط دولتهای عضو در موافقتنامه میپردازد. پژوهش حاضر به روش دگماتیک قواعد حقوقی موجود را در مورد رعایت و اجرای تعهدات موافقتنامه پاریس، بررسی و تحلیل میکند. نتایج پژوهش حاضر با توجه به نوع تعهدات در موافقتنامه پاریس، غیرخصمانه و غیرتنبیهیبودن اقدامات آتی در سازوکارهای اجرایی را اثبات میکند و نشان میدهد پیوستن به موافقتنامه پاریس، سبب برقراری تحریمهای جدید علیه ایران نمیشود
Paris Agreement has developed a Supervisory System that is necessary for ensuring effective implementation of its provisions and also assessing collective progress towards its long-term goals. This system acts in the framework of communication، transparency، cooperation،and contribution as the top-down component of the binary structure of the agreement. This supervisory system operates in two approaches: 1) receiving information through Monitoring، Reporting، Verification (MRV) and 2) developing a mechanism for promoting compliance and facilitating implementation. In the first approach، all obligations taken by States on a differentiated basis and according to their different capabilities will be transparent and their collective progress will be assessed in global stocktake and in the second approach، the mechanism will examine non-compliance to legally binding obligations and non-implementation of non-binding obligations by parties to the agreement. The present study will analyze the existing legal provisions on compliance and implementation in the Paris Agreement based on dogmatic method. Considering the type of obligations in the Paris Agreement، the results prove future actions in compliance mechanism not being adversarial and punitive and indicate that joining the Paris Agreement would not result in imposing new sanctions against Iran.
خلاصه ماشینی:
واژگان کلیدی موافقتنامه پاریس، تغییر اقلیم، سازوکار رعایت ارتقا و تسهیل اجرا، شفافیت، بررسی جامع جهانی مقدمه اگرچه مسئله مربوط به تغییر اقلیم، بیش از پیش آشکار شده، طی سالها ثابت شده است که توسعه و عملیاتیسازی مقررات ماهوی و شکلی طبق چنین توافقاتی، یکی از چالشبرانگیزترین مسائل در تاریخ موافقتنامههای زیستمحیطی چندجانبه بوده است.
موافقتنامه پاریس نشانگر رویکردی جدید در حکمرانی اقلیمی جهانی است که تمایز میان کشورها و واقعیات مربوط به درجه توسعهیافتگی آنها را میپذیرد اما مرزبندیهای پروتکل کیوتو را درنوردیده و تعهدات مشترکی را در خصوص کاهش انتشار گازهای گلخانهای، انطباق با تغییرات اقلیمی و شفافیت برای همه کشورها ایجاد میکند و جهت تعیین میزان و شکل تعهد که در ارتباط با واکنش اقلیمی از طریق برنامههای مشارکتی به عهده خواهند گرفت، استقلال بیشتری به آنها میدهد.
هر طرف مکلف است فهرست موجودی انتشار گازهای گلخانهای خود را حداقل هر دو سال یک بار (و در مورد کشورهای توسعهیافته، سالیانه) تسلیم کند و مرتبا اطلاعات لازم برای پیگیری پیشرفتها در اجرا و تحقق تعهدات برنامههای مشارکتی تعیینشدة ملی خود را ارائه دهد.
اینکه کمیته تسهیل اجرا و ارتقای رعایت تعهدات، چگونه باید کار خود را در خصوص مسائل مربوط به عدم رعایت یا تسهیل اجرای تعهدات آغاز کند، موضوعی است که باید منتظر نشست تا کنفرانس طرفها در این مورد تصمیمگیری نماید.
International Climate Change Law. Oxford University Press, 2017.
Jutta Brunnée, Meinhard Doelle, and Lavanya Rajamani (eds), Promoting Compliance in an Evolving Climate Change Regime, Cambridge University Press, 2012.
“The Paris Climate Change Agreement: A New Hope”?
“The Paris Climate Agreement: an Initial Examination”.