چکیده:
سبک نحوه و نوع بیان است؛ وحدت منبعث از تکرار عوامل یا مختصاتی است که در آثار کسی هست؛ این مختصات هم مساله زبان است، هم مساله فکر و هم گزینش خاصی از واژهها، تعابیر و عبارات که توجه خواننده را به خود جلب میکند. در این مقاله غزلی از حافظ شیرازی و غزلی از خواجو کرمانی، دو شاعر هم عصر که دارای وزن، قافیه و ردیف همسانی هستند، برگزیده شدهاست. از اینرو در این پژوهش قصد داریم به بررسی مختصات عمده سبکی این دو غزل در سطوح ادبی، زبانی و فکری بپردازیم تا افتراقات و اشتراکات و مختصات عمده سبکی غزلیات این دو شاعر مشخص شود. با شناخت سبک هر دو شاعر میتوان به بسیاری از خصلتهای روانی، اخلاقی و اندیشه آنها پی برد. یافتههای این تحقیق نشان میدهد که هر دو شاعر در سطح زبانی نزدیک به هم عمل کردهاند و تشخّص سبکی دوره در لغات هر دو شاعر بارز است. در سطح فکری، شیخ صنعان هسته مرکزی هر دو غزل را تشکیل میدهد، ولی لحن طنز حافظ گویاتر است. شاخصترین فرق دو غزل حافظ شیرازی و خواجوی کرمانی در سطح ادبی است.
خلاصه ماشینی:
com A Stylistic Comparison between a Ghazal from Khaju * Kermani and another Ghazal from Hafez Shirazi 1 Pedram Mirzaii Full Professor, Department of Persian Language and Literature, Payam Noor University of Tehran 2 Fardieh Sattarzadeh M.
علاوه بر اين موارد در ايـن غـزل خواجو هم حروفي يا تکرار حروف نيز به چشم ميخـورد؛ ماننـد: تکـرار صـامت خ ، ر در مصراع : «خرقه رهن خانۀ خمار دارد پير ما»، تکـرار صـامت ر در مصـراع : «اي همـه رنـدان مريد پير ساغر گير ما»، تکرار صامت ب در مصراع : «گر شديم از بـاده بـدنام جهـان تـدبير چيست »، تکرار صامت س در مصـراع : «سـرو را باشـد سـماع از نالـۀ دلسـوز مـرغ »، تکـرار صـامت هـاي ش ، ب ، م در بيـت : « داوري پـيش کـه شـايد بـرد اگـر بـيمـوجبي / خـون درويشان بيطاقت بريزد مير ما»، تکرار صامت ص در مصراع : «صـيد آن آهـوي روبـه بـاز صياد توايم »، تکرار صامت ش ، ک در مصراع : «ما شکار افتاده و شير فلـک نخجيـر مـا» و تکرار صامت ت ، ز، د در بيت : «تا دل ديوانه در زنجير زلفت بسته ايـم / اي بسـا عاقـل کـه شد ديوانۀ زنجير ما».