چکیده:
مقاله حاضر به مطالعه آوایی تقابل واکداری- بیواکی در گفتار فارسی زبانان انگلیسی آموز بهعنوان زبان خارجی می پردازد. برای منظور در یک آزمایش تولیدی، نقش پارامتر آوایی ویاُتی در ایجاد تمایز تولیدی بین انفجاریهای واکدار و بیواک انگلیسی در گفتار فارسی زبانان انگلیسیآموز مورد بررسی قرار گرفت. با بررسی الگوی توزیع مقادیر ویاُتیِ انفجاری های واکدار و بیواک در جایگاه های واجی مختلف به این نتیجه رسیدیم که فارسی زبانان انگلیسیآموز همانند گویش وران بومی زبان انگلیسی، انفجاریهای بیواک انگلیسی را در جایگاههای آغاز کلمه و آغاز هجا (بین دو واکه) با پساُفت زیاد (بهصورت مقوله بیواک دمیده) و انفجاریهای واکدار این زبان را در جایگاه آغاز کلمه با پساُفت کم (بیواک نادمیده) و در جایگاه آغاز هجا (بین دو واکه) با پیشاُفت زیاد (کاملاً واکدار) می کنند. اما آن ها انفجاریهای بیواک انگلیسی را در جایگاه بعد از سایشی /s/، بر خلاف بومی زبانان انگلیسی، با مقادیر ویاُتی مثبت زیاد تولید میکنند. درباره علت این مسئله اینگونه توضیح دادیم که در حالی که گویش وران بومی زبان انگلیسی، الگوی ]+گسترده چاکنای[ را به هنگام تولید خوشههای آغازی SC تنها یک بار آنهم در مرکز همخوان سایشی فعال می کنند طوریکه چاکنای همزمان با شروع قطعه رهشِ همخوان انفجاری در وضعیت غیرگسترده قرار می گیرد (و در نتیجه همخوان انفجاری بهصورت نادمیده تولید می شود)، فارسی زبانان انگلیسیآموز از یک الگوی چاکنایی مستقلِ ]+گسترده چاکنای[ برای تولید انفجاری های بیواک در SC استفاده می کنند تا انفجاری ها در این جایگاه با مقادیر ویاُتی مثبت زیاد (و در نتیجه بیواک دمیده) تظاهر یابند.