چکیده:
تروریسم پدیده جدیدی نبوده، در طول تاریخ به کرات اتفاق افتاده و از زمان انقلاب فرانسه به طور
رسمی وارد ادبیات سیاسی جهان شده که به معنی ایجاد رعب و وحشت در جامعه با انگیزه های
سیاسی می باشد. این پدیده از دهه 80 با جهانی شدن تکنولوژی دچار دگردیسی شکلی و مفهومی شد
که از نظر شکلی به اشکال متنوع ارتکاب یافت. تروریسم مواد مخدری نیز به عنوان اشکال نوین
تروریسم، توسط گروههای تروریستی سازمان یافته در جهت تولید و توزیع انواع مواد مخدر و روان
گردان ها ناظر بر کاربری آن با انگیزه های سیاسی به منظور تهدید امنیت اجتماعات جهانی صورت می
گیرد. هدف این مقاله بررسی تروریسم مواد مخدری و رویکرد پیشگیرانه حقوقی سازمان های جهانی و
منطقه ای، علی الخصوص اقدامات جمهوری اسلامی ایران در جهت مبارزه و مقابله با آن می باشد که به
نظر می رسد، تدابیر پیشگیرانه در جهت مبارزه و مقابله با تروریسم مواد مخدری، خصوصا اقدامات
جمهوری اسلامی ایران موثر بوده، ولی این اقدامات تاحدودی در تاسیس و عملی نمودن سازوکارهای
حقوقی مدون کافی و وافی نبوده، لذا لازم و ضروری است در جهت امحای این نوع تروریسم اقدامات
همه جانبه، جامع و مدون که مورد قبول همه کشورهای منطقه ای و جامعه جهانی و بین المللی است،
تبین و تدوین گردد. روش تحقیق در این مقاله مبتنی بر مطالعه اسنادی و تحلیل محتوا می باشد.
خلاصه ماشینی:
به صورتی که این پدیده، از بدو حیاتش تا اوایل قرن بیستم ، قبل از جنگ جهانی دوم، اکثر موارد مشتمل بر کشتن مخالفان سیاسی دولت و یا کشتن سران دولت ها و حکومت ها بود (میرمحمد صادقی، ١٣٨٨: ١٣٣)، ولی در عصر حاضر با جهانی شدن فن آوری پیشرفته ،گسترش مسافرتهای هوایی، انقلاب ارتباطات، اقتصاد جهانی خصوصی، تروریسم از تهدیدی ملی به یک تهدید بین المللی و سازمان یافته مبدل گشته است (غالی، ١٣٨٢: ٣٢٨-٣٢٧) و از دهه ٨٠ و٩٠ به بعد، در اغلب کشورهای جهان به شکل های گوناگون و خطرناک گسترش و ارتکاب یافته (نجومی، ١٣٨٧: ٧) که به مرور زمان متناسب با شرایط نظام بین المللی، نه تنها از لحاظ ماهیتی دچار دگردیسی در مفهوم تروریسم بین الملل (حیدر قلیزاده و همکاران، ١٣٩٦) شده بلکه از لحاظ شکلی هم دگردیسی در شکل و روشهای اجراییاش داده (حیدرقلی زاده،١٣٩١: ٤٢).
٤. رویکرد پیشگیرانه حقوقی جهانی و منطقه ای برای مقابله با تروریسم مواد مخدری از نظر بین المللی، به زیان بار بودن عرضه و مصرف مواد مخدر در دهه های اول قرن بیسـتم توجه شده و پس از تشـکیل کنفـرانس بـین المللـی سـال ١٩٠٩ شـانگهای، کنوانسـیونی بـین سالهای ١٩١٢تا ١٩١٤، در هلند توسط ١٣ دولت تصویب گردید کـه ایـن کنوانسـیون را مـی توان نخستین بازدارنده قانونی در پیش گیری از قاچـاق و سـوء مصـرف مـواد مخـدر در سـطح محدودی از جهان، معرفی کرد (اسعدی، ١٣٨٤: ١٩٣).