چکیده:
پژوهش حاضر با عنوان"ررسی رابطه دین داری با رضایت از روابط متقابل زوجین در مناطق (18و6) شهر تهران"و با هدف بررسی تاثیر دین داری بر رضایت مندی از روابط متقابل زوجین صورت گرفت.طرح پژوهش در این تحقیق توصیفی می باشد. جامعه آماری متشکل از تمامی زوج های ساکن در مناطق 18 و 6 شهر تهران بوده و نمونه پژوهشی شامل، 400 آزمودنی 200 زوج است که به شیوه تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. روش پژوهش، روش پیمایشی (survey research) بوده و ابزار پژوهش شامل پرسش نامه های جهت گیری دینی (درونی- بیرونی) آلپورت و پرسش نامه نظام باورها (SBI15R)، جهت سنجش دین داری و پرسش نامه اینریچ، جهت سنجش میزان رضایت از روابط متقابل زوجین می باشد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS، علاوه بر روش های آمار توصیفی و استنباطی از آزمون tهمبستگی پیرسون، رگرسیون و تحلیل مسیر استفاده شده است.تحلیل نتایج نشان می دهد که:
دین داری، بر رضایت از روابط متقابل زوجین تاثیر مستقیم دارد.
جهت گیری دینی بیرونی، بر رضایت از روابط متقابل زوجین تاثیر معکوس دارد.
جهت گیری دینی درونی، بر رضایت از روابط متقابل زوجین تاثیر مستقیم دارد.
عمل کردن به باورهای مذهبی بر رضایت از روابط متقابل زوجین تاثیر مستقیم دارد.
در نهایت متغیرهای مستقل در کنار هم در مدل رگرسیون 7/ 29% از تغییرات متغیر وابسته را تبیین کردند.
خلاصه ماشینی:
روش پژوهش ، روش پیمایشی (survey research) بوده و ابزار پژوهش شامل پرسش نامه های جهت گیری دینی (درونی- بیرونی) آلپورت و پرسش نامه نظام باورها (R-١٥-SBI)، جهت سنجش دین داری و پرسش نامه اینریچ ، جهت سنجش میزان رضایت از روابط متقابل زوجین می باشد.
میر سرابی، ١٣٨٣ در پژوهش خود تحت عنوان رابطه بین جهت گیری مذهبی درونی و بیرونی، با رضایت زناشویی بین دانشجویان دانشگاه های شهر تهران اعلام می دارد که تجزیه و تحلیل داده ها حاکی از این امر است که بین جهت گیری مذهبی درونی و برونی و رضایت زناشویی، رابطه معنا داری وجود ندارد.
بنابراین می توان نتیجه گرفت میان دو متغیر جهت گیری دینی بیرونی و رضایت از روابط متقابل زوجین ارتباط معنی داری وجود دارد.
بنابراین می توان نتیجه گرفت میان دو متغیر جهت گیری دینی درونی و رضایت از روابط متقابل زوجین ارتباط معنی داری وجود دارد.
جهت این رابطه مستقیم است یعنی هرچه جهت گیری دینی درونی فرد افزایش یابد، رضایت از روابط متقابل زوجین افزایش می یابد، که با تحقیقات پیشین سازگاری دارد (نیکویی، ١٣٨٣ ؛ حیدری، ١٣٨٣؛ موسوی، ١٣٧ ؛ اسپرواسکی و هاگستون ، ١٩٨٧؛ (به نقل از غباری بناب ) ؛ ١٣٧٤؛ ماهانی و همکاران ، ٢٠٠٤؛ ماسینی، ١٩٨٤؛ اسنو و کامپتن ، ١٩٦٦؛ هیتون ، ٢٠٠٢؛ احمدی، ٢٠٠٨).
با توجه به مقدار می توان نتیجه گرفت تنها ٢٩/٧% از تغییرات رضایت از روابط متقابل زوجین به کمک سه متغیر جهت گیری دینی بیرونی ، جهت گیری دینی درونی و عمل به باورهای مذهبی تبیین می شود و ٧٠/٣% تغییرات مربوط به سایر عوامل می باشد.