چکیده:
در این پژوهش، رفتارهای تصمیمگیری بازیکنان مرد نخبة فوتبال در موقعیتهای مختلف با سه شدت تمرینی (استراحت، 40 درصد بیشینه و 80 درصد بیشینه) و سه موقعیت انگیزشی (پایین، متوسط و بالا) ارزیابی شدند. تعداد 14 بازیکن مرد نخبة فوتبال با حداقل هشت سال سابقة بازی در این پژوهش شرکت کردند (با میانگین سنی 07/23 سال). با استفاده از آزمون تحلیل واریانس عاملی و اندازههای مکرر در سطح آلفای 05/0P< دادههای پژوهش تحلیل شدند. در زمانیکه انگیختگی متوسط و بالا بود، افزایش شدت تمرین به افت دقت تصمیمگیری منجر شد. اما زمانیکه انگیختگی پایین بود، تفاوتی در دقت تصمیمگیری در سه شدت تمرینی وجود نداشت. برایناساس، رفتار تصمیمگیری در فوتبالیستهای نخبه تحتتأثیر تعاملات بازیکن با محدودیتهای محیطی درحین تلاش برای دستیابی به هدف عملکردی خاصی قرار می گیرد.
In the present study, decision making behaviors of elite soccer players at three exercise intensities (rest, 40% maximum and 80% maximum) and three motivational situations (low, moderate and high) were assessed. 14 elite male soccer players with minimum 8 years of playing experience participated in this study (mean age 23/07). Data was analyzed using factorial analysis of variances and repeated measures at significance level of P<0/05. When arousal was medium or high, increasing the exercise intensity was due to decline in accuracy of decision making (P=0/045, P=0/001). But when the arousal was low, there was no difference in accuracy of decision making under three different exercise intensity (P=0/116). Hence, decision making behavior in elite players is affected by interaction of player and environmental constraints during try for reaching specific functional goal.