چکیده:
هدف این پژوهش، بررسی تاثیر آموزش مثبتاندیشی مبتنی بر آموزههای دینی بر سازگاری زناشویی، تابآوری و کیفیت زندگی زوجین بود. روش پژوهش، نیمهآزمایشی از نوع پیشآزمون ـ پسآزمون با گروه گواه و انجام پیگیری بود. جامعة آماری پژوهش، 240 نفر (120 زوج) بودند که فرزندانشان در سال تحصیلی 97 - 96 مشغول به تحصیل بودند و بر اساس نمونهگیری در دسترس انتخاب و سپس، به صورت تصادفی ساده در گروه آزمایشی (20 زوج) و گروه گواه (20 زوج) گمارده شدند. گروه آزمایشی، به صورت 10 جلسه 90 دقیقهای مورد آموزش مثبتاندیشی مبتنی بر آموزههای دینی قرار گرفتند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای سازگاریزناشویی، تابآوری و کیفیت زندگی استفاده شد. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغییری (مانکوا) و تکمتغییری (آنکوا) انجام شد. نتایج بهدستآمده نشان داد که آموزش مثبتاندیشی مبتنی بر آموزههای دینی بر سازگاری زناشویی، تابآوری و بهبود کیفیت زندگی زناشویی تاثیر داشته و این اثر تا مرحله پیگیری یک ماهه ماندگار بوده است.
The aim of this research is to study the effectiveness of positive thinking education based on religious teachings on marital adjustment, resilience and the quality of the couples’ life. The research method was quasi-experimental with pretest-posttest with control group and follow-up. The statistical population of the study was 240 people (120 couples), whose children were studying at school in 1396-97 Hijri (2017-18), and they were selected based on available sampling, and then randomly assigned to the experimental group (20 couples) and the control group (20 couples). The experimental group were trained for 10 sessions of 90 minutes of positive thinking based on religious teachings. Marital adjustment, resiliency and quality of life questionnaires were used for data collection; and data were analyzed using multivariate analysis of covariance (MANCOVA) and univariate analysis (ANCOVA). The obtained results showed that positive education based on religious teachings had an impact on marital adjustment, resilience and improving the quality of marital life, and this impact lasted until the one-month follow-up stage.
خلاصه ماشینی:
ir دریافت: 09/03/1395 ـ پذیرش: 19/08/1395 چکیده هدف این پژوهش، بررسی تأثیر آموزش مثبتاندیشی مبتنی بر آموزههای دینی بر سازگاری زناشویی، تابآوری و کیفیت زندگی زوجین بود.
نتایج بهدستآمده نشان داد که آموزش مثبتاندیشی مبتنی بر آموزههای دینی بر سازگاری زناشویی، تابآوری و بهبود کیفیت زندگی زناشویی تأثیر داشته و این اثر تا مرحله پیگیری یک ماهه ماندگار بوده است.
جلسات آموزش مثبتاندیشی مبتنی بر آموزههای دینی (رجوع شود به تصویر صفحه) (رجوع شود به تصویر صفحه) ابزارهای پژوهش پرسشنامة سازگاری زناشویی (MAQ): این پرسشنامه توسط گراهام اسپانیر (1976)، برای ارزیابی و سنجش کیفیت رابطه و سازگاری زناشویی بین دو نفر (زن و شوهر)، که با هم زندگی میکنند، تنظیم شده و یک ابزار خودسنجی 32 سؤالی است که برداشتهای افراد در مورد سازگاری زناشویی را نشان میدهد.
جدول 3، میانگین و انحراف معیار سازگاری زناشویی، تابآوری و کیفیت زندگی، در زنان گروه مداخله آموزش مثبتاندیشی مبتنی بر آموزههای دینی (گروه آزمایشی) و (گروه گواه) در مراحل پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری را نشان میدهد.
میانگین و انحراف معیار سازگاری زناشویی، تابآوری و کیفیت زندگی در زنان گروههای آموزش مثبتاندیشیمبتنی بر آموزههای دینی و گواه در مراحل پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری (رجوع شود به تصویر صفحه) همانطورکه در جدول 3 مشاهده میشود، در گروه آزمایشی، میانگین و انحراف معیار سازگاری زناشویی در مرحلة پیشآزمون برابر 88/80 و 87/9، در مرحلة پسآزمون برابر 88/86 و 26/10 و در مرحلة آزمون پیگیری برابر 77/86 و 08/10، میانگین و انحراف معیار تابآوری در مرحلة پیشآزمون برابر 44/50 و 99/5، در مرحلة پسآزمون برابر 55/61 و 29/5 و در مرحلة آزمون پیگیری برابر 72/60 و 37/5 میباشد.