چکیده:
اسرار تجاری برای صاحبان اسرار خصوصا بازرگانان اهمیت فراوان دارد. قرارداد عدم افشای اسرار تجاری که در وهله اول کارکرد جلوگیری از افشای اسرار تجاری را داشته و در وهله دوم انعقاد آن اثبات تعهد به رازداری را از سوی زیان دیده آسانتر نموده و با پیشبینی ضمانت اجراهای قراردادی چون وجه التزام جبران خسارت را به نحو بهتری تضمین میکند جایگاه و اهمیت خاصی پیدا کرده است به گونهای که میتوان از آن به عنوان مهمترین ابزار حمایتی پیشینی و قراردادی یاد کرد.با این حال اینکه قرارداد مذکور تا چه اندازه میتواند ابزارحمایتی مناسبی از دارنده اسرار تجاری به حساب آید مورد سوال و دغدغه بازرگانان است.در این تحقیق با روش توصیفی-تحلیلی با اشاره به مزایا، کارکرد، ضمانت اجراها و آثار این قرارداد نسبت به طرفین و اشخاص ثالث با تکیه بر نمونه قرارداد محرمانگی اتاق بازرگانی بینالمللی به این نتیجه رهنمون شدیم که هرچند مزایای استفاده از این قرارداد به عنوان یک استاندارد حمایتی از دارنده، غیر قابل انکار است اما نمیتوان به عنوان یک ابزار تضمینی به آن اتکا کرد بلکه لازم است به این قرارداد به عنوان یک اهرم حمایتی حداقلی نگاه شده و از روشهای دیگر نیز به عنوان مکمل استفاده شود.
خلاصه ماشینی:
همچنین به موجب ماده دو نمونه توافق نامه محرمانگی اتاق بازرگانی بین المللی ٢: «اطلاعات محرمانه به معنای هر نوع اطلاعات یا داده یا هردو آن است که از سوی افشاکننده یا به نمایندگی از طرف او، به طرف دریافت کننده داده می شود و از جمله نه منحصرا، شامل هر نوع اطلاعات و داده های شغلی ، تجاری یا تخصصی مربوط به «هدف » مورد نظر هستند به جز اطلاعاتی که آشکارا ماهیتی غیر محرمانه دارند قطع نظراز شیوه و قالبی که اطلاعات یا داده های مذکور در آن درج شده اند و اعم از اینکه این اطلاعات به صورت شفاهی ، بصری یا به گونه ای دیگرافشا شده باشند.
انعقاد این قرارداد خصوصا در مواردی که تعهد ضمنی به محرمانگی و رازداری وجود ندارد بسیار کارآمد و بلکه لازم است زیرا که دارنده را از اثبات این تعهد ضمنی معاف می سازد طرفین قراردادهایی که به نوعی متضمن در اختیار گذاشتن اطلاعات است یا به نوعی با یکدیگر همکاری مشترک دارند و یا اقدام به مجوز بهره برداری از اطلاعات در قالب های مختلف مختلف حقوقی چون لیسانس می نمایند،کافی نیست که برای حفظ اطلاعات صرفا به قواعد عمومی حقوق مالکیت فکری و یا محرمانه نگه داشتن اطلاعات اکتفا نمایند بلکه لازم است تعهدات مربوط به حفظ اطلاعات صریحا در قرارداد میان آنها ذکر شود.
در حقوق ایران شرط متضمن تعهد به محرمانه نگهداشتن پس از قرارداد با توجه به اصل آزادی قراردادها (ماده ١٠ قانون مدنی ) شرط صحیحی است لیکن در خصوص عدم پیش بینی مدت تعهد در قرارداد، باید گفت که با پایان مدت قرارداد از نظر قراردادی دیگر این شرط وجود ندارد اما این امر به معنای پایان یافتن حمایت نیست بلکه مبانی قانونی حمایت از اسرار تجاری و التزام به عدم افشا وجود دارد.