نویسنده: امینی، امیر هوشنگ؛
آبان 1385 - شماره 463 (3 صفحه - از 4 تا 6)
"قابل شده و سازمان ملل متحد نیز در دهه 1950 توریسم را به‌عنوان صنعت اعلام کرد تا آنکه باتوجه به مزایای مترتب بر رشد و توسعه آن و آثار و پیامدهای آن بر توسعه اقتصادی و به تبع آن،ایجاد فرصت‌های شغلی جدید و رفاه عمومی،فراهم سازد زمینه‌های رشد و توسعه در این کشور شده باشد افزون بر این،باید توجه داشت که در بازرگانی به‌طور اعم و در بازرگانی بین‌المللی به‌طور اخص،مبادلات توریستی تنها رشته بازرگانی خارجی می‌باشد که سود حاصل از دادوستد به کیسه کشور کم‌درآمدتر سرازیر می‌شود و این از آنجهت مباشد که در مبادله توریستی یا گردشگری بین یک کشور غنی و یک کشور کمتر غنی یا درآمد سرانه پایین‌تر،درآمد بیشتر را گردشگر کشور غنی‌تر در کشور کم‌درآمد هزینه می‌کند،به همین دلیل است که متخصصان عمران منطقه‌ای و ناحیه‌ای،به‌ویژه اقتصادشناسان اروپایی عمده‌ترین عامل توسعه منطقه‌ای یا ناحیه‌ای را در رشد و توسعه توریسم ملی(و گاهی به لحاظ محدودیت‌های توریسم خارجی،در توریسم داخلی)دانسته و ضریب باید توجه داشت که توسعه گردشگری خارجی مستلزم شرایط و امکاناتی است که در حال حاضر تامین آنها غیر مقدور به نظر می‌رسد."
- دریافت فایل ارجاع :
![]()
(پژوهیار, ![]()
, ![]()
, ![]()
)![]()
![]()
(
, 
, 
)
