خلاصه ماشینی:
"خطبههای «بیالف» و «بینقطه» امیر مؤمنان(ع) در چنین میدانی تداعیگر دلاور قوی و نیرومندی است که دستانش را با طناب در آوردگاه ببندند و با چنین محدودیت و تنگنایی همه را به خاک افکند ؛ چه اینکه هنر امام(ع) تنها در این نیست که در عرصه عجز و درماندگی دیگران بالبداهه سخن گفته باشد، بلکه خطبههای مزبور چنان ویژگیهای برجستهای دارد که دیگران در شرایط عدم محدودیت نیز از نظیر آن عاجزند.
مناقب آل ابی طالب، ابن شهر آشوب (م 588ق)، مطبعة محمدکاظم الحیدری و مطبعة الحیدریة، 1376، ج 1، ص 326، تحقیق: جمعی از اساتید نجف اشرف ؛ او این خطبه را به طور مرسل از کلبی از ابو صالح و نیز از مرحوم صدوق با اشاره به اسناد صدوق، از امام رضا(ع) از پدران بزرگوارش(ع) نقل میکند، ابن شهر آشوب پس از ذکر مطلع دو خطبه: «بیالف» و «بینقطه» میگوید: من تمام این دو خطبه را در کتاب المخزون المکنون آوردهام.
مستدرک سفینة البحار و إحقاق الحق از ابن عباس از امیر المؤمنین(ع) نقل میکنند: امام علی(ع) شبی دستم را گرفت و به سوی بقیع برد، فرمود: ای ابن عباس قرائت کن؛ من آیه «بسم الله الرحمن الرحیم» را خواندم ؛ میگوید: پس امام(ع) برایمان مشغول شرح معانی نقطه «باء» بود و هنوز به پایان نبرده بود، که ____________________________________________ 15.
فاضل محقق آقای محمودی در کتاب نهج السعادة پس از نقل روایت اول از این خطبه، میگوید: «این خطبه غیر از خطبهای است که آن نیز خالی از نقطه است و متأخران آن را به آن حضرت نسبت دادهاند و مفسر شهیر «ملا فتحالله کاشانی» آن را در ____________________________________________ 23."