چکیده:
مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات هوازی بر تومور نکروز فاکتور آلفا (TNF-α) و مقاومت به انسولین در مردان دیابتی نوع دو انجام گرفت. 30 مرد چاق بزرگسال (36≥BMI≥30) غیرفعال مبتلا به دیابت نوع دو به شیوه تصادفی در دو گروه تجربی (15=n) و کنترل (15=n) قرار گرفتند. گروه تجربی در یک دوره تمرینات هوازی سهماهه به تعداد سه جلسه در هفته (HRmax(%)75-60) شرکت کردند. سطوح سرمی TNF-α، گلوکز و مقاومت به انسولین در شرایط قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازهگیری شد. از آزمون تی مستقل بهمنظور مقایسه سطوح پایه متغیرها از آزمون تی وابسته برای تعیین اثر برنامه تمرینی بر متغیرها استفاده شد. بهمنظور اطمینان از توزیع نرمال دادهها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف استفاده شد. مداخله تمرینی به کاهش معنادار گلوکز (001/ 0=P) و مقاومت به انسولین (034/ 0=P) و عدم تغییر TNF-α (83/ 0=P) منجر شد. با وجود عدم تغییر TNF-α، 3 ماه تمرین هوازی با بهبود چشمگیری در گلوکز و مقاومت به انسولین در بیماران دیابتی نوع دو همراه است. بر پایه یافتههای حاضر و سایر شواهد موجود، بهبود در نیمرخ گلیسمیک و مقاومت به انسولین احتمالا ریشه در تغییر در سایر میانجیهای هورمونی و متابولیکی دارد که نیازمند مطالعات بیشتر در این زمینه است.
This study aimed at determining the effect of aerobic training on Tumor necrosis factor-alpha (TNF-α) and insulin resistance in males with type 2 diabetes. 30 inactive adult obese men (30≤BMI≤36) with type 2 diabetes were randomly divided into experimental (n=15) and control (n=15) groups. The experimental subjects participated in three months of aerobic training (3 sessions per week) at %60–75 HRmax. Serum levels of TNF-α, glucose and insulin resistance were measured before and 48 hours after the last training session. Independent t test was used to compare variables at baseline. Paired t test was used to determine the effect of training program on variables. Kolmogorov-Smirnov was applied to determine the normal distribution of data. Aerobic intervention significantly decreased glucose (P=0.001) and insulin resistance (P=0.034) and did not change TNF-α (P=0.83). Despite the lack of change in TNF-α, 3 months of aerobic training was accompanied with a significant improvement in glucose and insulin resistance in type 2 diabetes patients. Based on our findings and other available evidence, improvement in glycemic profile and insulin resistance can be attributed to the changes in other hormonal or metabolic mediators that needs more studies in this area.
خلاصه ماشینی:
در برخی مطالعات نیز، پاسخ سایتوکین های التهابی به تمرینات ورزشی از الگوی مشابهی پیروی نمیکند، به طوریکه در یک مطالعۀ اخیر، ٨ هفته تمرین هوازی با کاهش معنادار TNF-α و رزیستین و بهبود حساسیت انسولین و بدون تغییر در سطوح سرمی پروتئین واکنشگر C همراه بود (١٧).
عدم تغییر این سایتوکین التهابی در حالی گزارش میشود که برخی مطالعات پیشین از تأثیرات سودمند انواع متفاوت تمرین ورزشی روی TNF-α یا سایر سایتوکین های التهابی حمایت کرده اند، به طوریکه در یک مطالعۀ اخیر، ١٢ هفته تمرین هوازی در قالب ٣ جلسه در هفته با کاهش معناداری در سطوح TNF-α و ٦-IL در مردان و زنان چاق دیابتی نوع دو همراه بود (٢١).
برای مثال ، در مطالعه ای ، ١٢ هفته تمرین هوازی به تعداد ٣ جلسه در هفته توسط بیماران دیابتی نوع دو، با وجود کاهش معنادار گلوکز خون و مقاومت انسولین و بهبود نیمرخ چربی، اما سطوح TNF-α متعاقب مداخلۀ ورزشی دستخوش تغییر معناداری نشد (٢٣).
با وجود این ، در مطالعۀ حاضر، اگرچه سه ماه تمرین هوازی با کاهش معنادار وزن بدن و سایر شاخص های آنتروپومتریکی و ترکیب بدن مانند درصد چربی بدن در دیابتیهای نوع دو چاق مورد مطالعه همراه بود، به تغییر معناداری در سطوح سرمی TNF-α منجر نشد.
Impact of moderate versus mild aerobic exercise training on inflammatory cytokines in obese type 2 diabetic patients: a randomized clinical trial.
Effect of Aerobic Exercise Training on MDA and TNF- α Levels in Patients with Type 2 Diabetes Mellitus.