خلاصه ماشینی:
"چند روز پیش از این واقعه،وزیر دفاع ایالات متحده،هشدار داده بود که دست کم یک ملیون نفر از اهالی ویتنام جنوبی در معرض خطر قتل عام به دست کمونیستها قرار دارند.
تنها ناظر کشروهای غربی بر سقوط ساگون یک جوان خبرنگار آلمانی با نام بوریس گالاش1از مجلهی هفتگی«اشپیگل»2است،و به همین منظور رییس دولت موقت دوانگ فان مین3،در دومین روز حکومت خود ازاین روزنامه نگار قدردانی به عمل آورد:«چه خوب که شما حضور دارید، هنگامی که قدرتم را به آقایانی که برایتان قابل احرامند،واگذار میکنم،شاهد ماجرا خواهید بود.
جهان غرب از خود میپرسد،در ویتنام چه میگذرد،چرا از سرکوب و انتقام خبری نیست؟ چرا خبری از کشتارهای جمعی پخش نمیشود؟و همین برخورد مسالمت جویانهی نیروهای پیروز شکست ایالات متحد امریکا را از نظر جهانیان خفتبارتر جلوه میدهد.
امریکا ویتنام را به صحنهی کشمکش سیاسی مبدل کرد و قصد داشت ارادهی ابر قدرتی خود را بر این کشور تحمیل کند.
آنها گزارش میدادند ه مرگ نگودین دیم3رییس جمهور ویتنام جنوبی راه برای پیروزی امریکا هموار شده است(1963).
کلینتون2که زمانی از مخالفان جنگ ویتنام بود،چندی پیش به محاصرهی اقتصادی این کشور خاتمه داد و به رابطهی سیاسی روی آورد.
و نیز تصویرهای فرار از روی پشتبام سفارت امریکا به مثابهی نماد شکستی درون پاکتهای کاغذی جای دادند و به همراه شکست با خود به امریکا بردند،بر آن شدند تا فاجعهی ویتنام را به فراموشی بسپارند،ولی با خفت و ننگ تاریخ چه خواهند کرد؟ منابع مجله ẓder spiglelẒ سال 1976،شماره 17،آلمان روزنامه ẓdie zeitẒ سال 1975 شماره 41،آلمان کتاب سال ẓkurs buchẒ 1976 شماره 6،آلمان (1)."