چکیده:
تعادل بخشی توسعه در روستاها به عنوان مراکز اصلی تامین امنیت غذایی جامعه، علاوه بر قابلیتهای اکولوژیک تا حد زیادی مرهون نظام برنامهریزی است. این امر با توجه به روند فزاینده شهرنشینی در آینده، برای توسعه متوازن و آمایش محیط و شکلگیری جامعه شهری پایدار غیرقابل اجتناب است. از آنجا که توسعه مفهومی چندبعدی است، بررسی سطوح و ابعاد توسعه و آگاهی از میزان برخورداری نواحی میتواند گامی موثر در تجدید سازمان و برنامهریزی نواحی باشد. این امر نه تنها از بعد روستایی، که از جنبه منطقهای دارای اهمیت است. این پژوهش باهدف شناخت مناطق برخوردار و محروم شهرستان تالش، در پی تشخیص تفاوتهای ناحیهای در زمینه شاخصهای توسعه با روش اسنادی و میدانی است. شاخصهای تحقیق در ابعاد آموزشی، بهداشتی، زیربنایی، اجتماعی، خدماتی، اداری و سیاسی طبقهبندی شده و با استفاده از تکنیک تاپسیس و تلفیق شاخص ها بررسیشدهاند. جامعه آماری تحقیق دهستانهای شهرستان تالش است. نتایج این پژوهش نشان داد که نخست دهستانهایی که از ارتباط بیشتر و مناسب تری با مرکز شهرستان برخوردارند، از ضریب توسعهیافتگی بالاتری برخوردارند. سپس دهستان حویق بالاترین و دهستانهای اسالم و کوهستانی تالش پایینترین میزان توسعهیافتگی را داشتهاند. در نهایت این تحقیق نشان داد که نابرابری و ناهمگنی از نظر توزیع شاخصها در ناحیه مورد بررسی صورت گرفته است.
خلاصه ماشینی:
توسعه اکوتوريسم راهکاري در جهت جلوگيري از نابودي روستاها؛ مطالعه موردي روستاي گلستان اردبيل 1 محبوبه رئوفي دانشجوي کارشناسي ارشد جغرافيا و برنامه ريزي گردشگري ، دانشگاه آزاد اسلامي واحد گرمسار، گرمسار، ايران اسماعيل ابراهيمي استاديار جغرافيا و برنامه ريزي روستايي ، دانشگاه آزاد اسلامي واحد پارس آباد مغان ، پارس آباد، اردبيل ، ايران تاريخ دريافت مقاله : ١٣٩٥/٠٩/٢٩ تاريخ پذيرش : ١٣٩٥/١٢/١٧ چکيده بررسي ها نشان مي دهد که جمعيت روستايي ايران در سال ٢٠١٤، بيشتر از جمعيت کل ١٤٠ کشور دنيا از جمله کشورهايي ماننـد روماني ، شيلي ، بوليوي ، سوئد، پاراگوئه ، فنلاند، قزاقستان ، نروژ، نيوزيلند و نيجر بوده است اما با اين وجـود آمارهـا نشـان مـي دهـد ميانگين هزينه کل خانوار روستايي در سال ١٣٩٢ براي کل کشور ١٢٩ ميليون ريال بوده در حالي که ميزان درآمد طي همين مـدت ١٢٠ ميليون ريال گزارش شده است که کسري درآمد به هزينه را نشان مي دهد؛ بنابراين بايستي به دنبال راهکارهايي براي بهبود اين معضل بود.
چند سال بعد در ١٩٩٦ ميلادي اتحاديه جهاني حفاظت از طبيعت و منابع طبيعي با بسط تعريف بـالا، اکوتوريسـم را چنين تعريف کرد: اکوتوريسم يک سفر و بازديد زيست محيطي مسئولانه از مناطق طبيعي بکر اسـت کـه بـه منظـور لذت بردن از طبيعت و درک مواهب آن و ويژگي هاي فرهنگي مرتبط با آن انجام مي شود، به طوري که باعث تـرويج حفاظت گردد و اثرات منفي بسيار کمي از جانب بازديد کنندگان بر محيط به جاي گذارد و شرايطي را براي اشـتغال و بهره مندي اقتصادي و اجتماعي مردم محلي (بومي ) فراهم کند (٥٧-٥٢ :٢٠١٠ ,Sydayy and Dehghani).