چکیده:
نظام صنفی کشاورزی، مکانی است که افراد حقیقی و حقوقی که در حیطه کشاورزی اشتغال دارند، به منظور اخذ پروانه فعالیت به آن مراجعه می کنند و از آن پس، به آنها فرد صنفی گفته می شود. از سال ۱۳۸۹ نظام صنفی کشاورزی به عنوان پل ارتباطی بین کشاورز و سازمان های دولتی عمل کرده است و به منظور هویت دادن به مشاغل بخش کشاورزی و حمایت از حقوق صنفی کشاورزان فعالیت می کند. تحقیق حاضر با روش پیمایشی و با هدف بررسی نیازهای آموزشی مدیران نظام صنفی کشاورزی از دیدگاه کارگزاران و اعضای هیئت مدیره نظام صنفی شهرستان های استان همدان انجام گرفت. داده های مورد نیاز تحقیق از طریق پرسشنامه جمع آوری گردید. جامعه آماری این تحقیق را اعضای هیات مدیره نظام های صنفی کشاورزی و کارگزاران تعاون روستایی شهرستان های استان همدان تشکیل دادند که ۱۱۵ نفر را شامل می شدند. با توجه به محدود بودن جامعه آماری مورد مطالعه از روش سرشماری برای بررسی افراد استفاده شد. روایی پرسشنامه از طریق روایی صوری و توسط اساتید دانشگاه و اعضای کمیته پایان نامه و همچنین تعدادی از متخصصان موضوعی در نظام صنفی کشاورزی و تعاون روستایی استان همدان مورد تائید قرار گرفت. پایایی نیز با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ (۹۰/۰=α) مورد تایید قرار گرفت. نتایج نشان داد که میانگین «مهارت های اجرایی و ارتباطی» بیشتر از سایر حیطه ها بوده و از دیدگاه پاسخگویان نیاز به آموزش بیشتری در این حیطه وجود دارد. یافته های این مطالعه نشان داد که اعضای هیئت مدیره نظام صنفی کشاورزی با توجه به میانگین کل محاسبه شده (۶۲/۳) در کلیه حیطه های مورد بررسی، به آموزش و کسب تجربه نیاز دارند. همچنین نتایج حاکی از رابطه ی مثبت و معنی دار بین آموزش اعضای هیئت مدیره و دفاع از حقوق کشاورزان بود. افزون بر این، بین میزان تحصیلات پاسخگویان و آموزش اعضای هیئت مدیره نظام صنفی کشاورزی رابطه ی مثبت و معنی داری وجود داشت. نتایج مربوط به بررسی رابطه بین محل خدمت پاسخگویان با فرصت های قانونی و ساختار قوانین نشان از رابطه ی معنی داری بین این دو مقوله داشت.
خلاصه ماشینی:
دفاع از حقوق و منافع صنفی اعضاء بعهده گرفتن وظایف تصدی گری دولتی در بخش کشاورزی از طریق: صدور مجوزهای فعالیت به کشاورزان نظارت بر عملکرد بهره برداران کشاورزی بررسی و شناسایی تخلفات از ضوابط فنی رسیدگی به تخلفات صنفی و فنی کشاورزان (دفتر امور تشكلهاي كشاورزي،1389) اهمیت آموزش در توسعه و بهسازي نیروی انسانی امروزه این اتفاق نظر فراگیر شده است که آموزش نوعی سرمایه گذاری مفید و یک عامل کلیدی در توسعه محسوب می شود و چنانچه به درستی و شایستگی برنامه ریزی و اجرا شود، می تواند بازده اقتصادی قابل ملاحظه ای برای کشورها داشته باشد.
پيشينه تحقيق چیذری و همکاران (1385) در پژوهشی با عنوان بررسی نیازهای آموزشی کارشناسان صندوق بیمه محصولات کشاورزی که با روش پیمایشی و از طریق تکمیل پرسشنامه انجام شد به این نتیجه رسیدند که بر اساس میانگین نیازهای آموزشی، آگاهی از عوامل موثر بر پذیرش محصولات کشاورزی اولین اولویت بود و بر اساس ضریب همبستگی اسپیرمن، از میان ویژگیهای فردی با درجه اطمینان 95 درصد بین سطح سواد، سابقه کار و درآمد ماهیانه در زمینه بیمه با متغیر نیازهای آموزشی رابطه منفی و معنیداری وجود داشت.
از همین رو در این تحقیق به بررسی نیازهای آموزشی اعضای هیئت مدیره نظام صنفی کشاورزی در حیطههای مختلف پرداخته شده است.
در حیطهی «مهارتهای اجرایی و ارتباطی» نتايج نشان داد که شناخت ویژگیهای بخش کشاورزی، آشنایی کامل با قوانین و مقررات نظام صنفی کشاورزی و مهارت برقراری تعامل و ارتباط با کشاورزان از دیدگاه پاسخگویان اهمیت بیشتری داشته و باید در اولویت نیازهای آموزشی اعضا هیئت مدیره قرار گیرند.