چکیده:
فرانچایز عقدی ست که در ضمن آن یک طرف، در مقابل پرداخت حق الامتیاز و تحت شرایط معین، حق
ساخت و فروش محصول و همچنین حق استفاده از علامت تجاری یا نام تجاری را به طرف دیگر اعطا
میکند. افزون بر این امتیازدهنده، خدمات فنی، کمک فنی و دانش فنی در اختیار طرف دیگر می نهد و
شیوه های تجاری خود را به وی میآموزد. علی رغم اینکه قرارداد فرانچایز متضمن لیسانس علامت تجاری
است و نقاط اشتراک فی مابین این دو همچون نحوهی پرداخت رویالتی ها (حق الزحمه) و عوض ها، درج
شرط عدم رقابت به منظور تضمین حقوق مالکیت فکری صاحب امتیاز و. . . وجود دارد اما در قرارداد
فرانچایز نظارت امتیازدهنده بر فعالیت های امتیازگیرنده و خدمات فنی به او بسیار چشمگیرتر است، و
تفاوتهای بنیادینی بین این دو قرارداد وجود دارد، از جمله نحوه ی نظارت و کنترل بر عملیات تجاری،
وجود شهرت و موفقیت تجاری، شخصی و غیرقابل انتقال بودن قرار داد و. . . در این مقاله که با روش
تحلیلی– توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام شده، سعی شده است به وجوه افتراق قرارداد
فرانچایز و قرارداد لیسانس پرداخته شود.
خلاصه ماشینی:
قراردادصنعتي: (Industrial Franchis) در فراچايز صنعتي امتياز ساخت و توليد يک محصول مشخص همراه با انتقال فناوري به طرف ديگر منتقل ميشود در اين نوع فرانچايز، فرانچايز گيرنده صرف نظر از برخورداري از دانش فني و مساعدت طرف ديگر قرارداد کالا را با علامت يا نام تجاري فرانچايزدهنده به بازار عرضه ميکند (محمودي، ١٣٩٢، ٥٢) مقايسه حقوق قرداد ليسانس و فرانچايز / ١٠١ ماهيت قرارداد فرانچايز برخي حقوقدانان قرارداد فرانچايز را با عقد اجاره مقايسه نموده اند.
ليسانس ارادي و اجباري: در برخي کشورها اگر مالک ورقه اختراع ، علامت تجاري و يا ساير مالکيت هاي فکري ثبت شده ، نه خود اقدام به بهره برداري از اين اموال نمايد و نه به ديگران اجازه چنين کاري را بدهد، مرجع صالح براي ثبت اموال مذکور، اين اختيار و قدرت را دارد که در صورت وجود شرايط پيش بيني شده در قانون به هر متقاضي واجد شرايط ، ليسانس بهره برداري اعطا کند، که به آن ليسانس اجباري گفته ميشود و بدين اعتبار، قرارداد ليسانس را به ارادي و اجباري تقسيم کرده اند.
تفاوت هاي قرارداد ليسانس و فرانچايز بنابر آنچه گفته شد فرانچايز قراردادي است که در آن يک طرف که امتيازدهنده ناميده ميشود، به طرف ديگر که امتيازگيرنده نام دارد، در مقابل يک حق الامتياز يا اجرت (عوض )، حق استفاده از علامت تجاري را که معمولا همراه با ديگر حقوق مالکيت فکري مانند اسرار تجاري، دانش تجربي و.