چکیده:
طراحی و برنامهریزی شهری برای توسعه پایدار فرایند شکلدهی ساختار فیزیکی برای زندگی جهت پرداختن به فضاهای سهبعدی در شهرهای بزرگ، کوچک و روستاهایی است که به فاکتورهای محیطی، اجتماعی و اقتصادی توجه دارد. در عصر معاصر، بسیاری از شهرها و شهرنشینان مستقیما متاثر از بسیاری از اثرات تغییرات محیط زیستی خواهند بود، که شامل افزایش شدت و تناوب رویدادهای آب و هوایی نامساعد، امواج حرارتی، سیلاب ناشی از افزایش سطح دریا، کمبود آب و دیگر اثرات است. از سوی دیگر در شهرهای بزرگ اروپا، مهاجرت به طرز فزایندهای به خاطر نیاز به کار، هدف مطالعاتی، تاسیسات درمانی رو به افزایش است و نتیجه آن بحران اقتصادی، حاشیهنشینی، تراکم بالا، مشکلات حملونقلی، افزایش استفاده از انرژی و آلودگی است. این بحث مداوم نهتنها قویا تحت تاثیر دغدغههای اقتصادی و
مسائل محیطی بود، بلکه مسائل اجتماعی را نیز در برمیگرفت. ثبات اجتماعی به داراییهای شخصی و اجتماعی، قواعد و فرایندها، مرزها و مکانهای فیزیکی و غیره ارجاع دارد. این مقاله، با توجه به این زمینهها، به استدلال دراینباره میپردازد که «روشهای برنامهریزان در برنامهریزی و طراحی شهری برای توسعه پایدار کداماند»؟ اهداف آن عبارتاند از: (1) تحلیل تغییرات پایدار در نواحی شهری (2) تحلیل روشها برای طراحی و برنامهریزی شهری در زمینه این تغییرات. این مقاله استدلالهایی در دو فاز ارائه میکند. ابتدا ما تغییرات پایدار را از دیدگاههای طراحی و برنامهریزی آنالیز میکنیم. سپس، فازهای مختلف توسعه شهری همچون آنالیز دادهها، تحقیق محلی، توسعه مفهوم اولیه، توسعه طراحی و فاز ساختوسازها را مورد تجزیه و تحلیل قرار میدهیم. پس از آنالیز مراحل مختلف توسعههای شهری، ما روشهایی پیشنهاد میکنیم که منتج به توسعه پروژههای شهری، دغدغههای مربوط به تغییرات شهری جاری، ساختار محیطی-اقتصادی-اجتماعی یک
ناحیه خواهند شد. این روش میتواند درون یک چارچوب تئوریک تنظیم شود. اگر به طراحی و برنامهریزی شهری برای این توسعه پایدار توجه نشود، آنگاه دغدغههای برنامهریزان ارتباطی به شرایط عملی نخواهند داشت. برای دستیابی به یک برنامهریزی و طراحی شهری موفق، باید بر توسعه پایدار محیطهای خوب کارکرد تاکید شود.
خلاصه ماشینی:
واژگـان کلـیدی: طراحی، توسعه پایدار، توسعه شهری، برنامهریزی شهری 1 - مقدمه طراحی شهری فرایند شکلدهی ساختار فیزیکی برای زندگی برای پرداختن به فضای سهبعدی در شهرهای بزرگ و کوچک و روستاها است، و هدف آن بر دیدی از آینده متکی است که آنها نمایندگی میکنند.
این پژوهش راههایی را بررسی میکند که از طریق آنها روش طراحی و برنامهریزی را میتوان برای دستیابی به سنجش و ارزیابی پروژههای شهری بزرگ مقیاس، بر حسب نقشآفرینیشان برای توسعه پایدار مورد استفاده قرار داد.
نهایتا ما توجه میشویم که طراحی و برنامهریزی شهری برای توسعه پایدار فرایند شکلدهی ساختار فیزیکی برای زندگی برای پرداختن به فضاهای سهبعدی در شهرهای بزرگ، کوچک و روستاها است که به فاکتورهای محیطی، اجتماعی و اقتصادی توجه دارد.
در واقع، توسعه پایدار شهری، یک فرایند پویا و بیوقفهای، در پاسخ به تغییر فشارهای اقتصادی، زیستمحیطی و اجتماعی است(Graham and Colin,2005) به عبارت دیگر، مفهوم توسعه پایدار شهری چند بعدی و دارای ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و زیستمحیطی است(Boggi and Cortina, 2010) توسعه شهری پایدار عبارت است از ارتقای کیفیت زیست شهری از جمله بخشهای اکولوژیک، فرهنگی، سیاسی، تأسیساتی، اجتماعی و اقتصادی بدون اعمال هرگونه فشاری بر نسلهای آینده با فشاری که در نتیجه کاهش سرمایههای طبیعی و انحصارات محلی اعمال میشود.
علاوه بر آن فرایند طراحی شهری باید به صورت فرایندی بازگشتی در نظر گرفته شود که دارای مشارکت کنندگان متعددی نیز میباشد لذا این روشها تا حدودی به توسعه پایدار نزدیک است(حیدری و خطیبی، 1394).
طراحی و برنامهریزی شهری برای هدف اساسی توسعه پایدار پرداختن به نیازها برای شرایط حاضر و همچنین ایجاد تغییرات و نیازهای آتی است.