خلاصه ماشینی:
"این نمایشگاه مشتمل بر 500 اثر برگزیده از میان 2600 اثر بود که توسط 216 هنرمند به موزهء هنرهای معاصر ارسال شده بود-آثار متنوعی که میباید برای ارزیابی،آنها را به دو بخش هنرهای فیگوراتیو و غیر فیگوراتیو تقسیم کنیم که هر کدام از این دو بخش،به نوبهء خود،به شیوهها و روشهای گوناگونی تقسیم میشوند.
آثار طبیعت پردازان،بیشترین بخش نمایشگاه را به خود اختصاص داده است و عکسبرداری از طبیعت نیز در این بخش صادق است:در آثاری از یوسف نوهسی، مهرانگیز قاسمی،ناصر نور محمد،علیرضا مصطفایی، محمد معمارزاده،ابراهیم مقبلی،جواد سلمانپور، امدادیان و بسیاری از هنرمندان دیگر.
مهرداد محب علی در تابلوی«شهر»که مربوط به دوران جنگ میشود و تاریخ سال هفتاد را بر خود دارد،اضطراب حاکم را با قلمی استوار رقم میزند:آدمهایی که در گوشهای جمع شدهاند،نگرانی وجه مشترک تمام چهرههاست، خطوط سیاه بر قوت اثر میافزاید و رنگهای مختلف در کنار هم هول و هراسی که محیط را آکنده است به خوبی نشان میدهد.
دو تابلوی جواهری،نشاندهندهء درک وسیع او از هنر آبستره،بیانی گنگ و زمزمهای نا آشکار است؛گذشتن از مرز عین نمایی و نشان دادن دیگر گونه و متفاوت بیرونی است-واقعیتی که در درون هنرمند به اجزای گوناگون تبدیل میشود و در تجدید سازمان، شکل تازهای مییابد تا دنیای درونی و شخصیت و طرز تفکر هنرمند را منعکس کند.
آیا زمینهء اقتصادی-اجتماعی،هنرمند را از جستجو و کند و کاو باز میدارد؟آیا ذوق و سلیقهء هنرمند را دلالان هنری،با درک پسند خریدار،رقم میزنند؟آیا هنر،معنی و مفهوم خود را نزد هنرمندان سرشناس از دست داده است و وسیلهای برای کسب روزی است؟این نکات میتواند مباحث دیگری را بگشاید که در چهار چوب این مقاله نمیگنجد."