چکیده:
هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسهء اثر سه نوع تمرین قدرتی،استقامتی،و موازی(ترکیب قدرتی و استقامتی)بر ویژگیهای بیوانرژیک(توان هوازی و بیهوازی)،قدرت بیشینه و ترکیب بدنی دانشجویان تمرین نکرده.46 دانشجوی دواطلب شرکت در پژوهش با میانگین سنی 21/1-+89/24 سال به صورت تصادفی در چهار گروه قدرتی( n-9 )استقامتی( n-13 )،موازی( n-13 )،و کنترل( n-11 )تقسیم شدند. تمرین قدرتی عبارت بود از اجرای حرکات پرس سینه،اسکوات،کشش زیر بغل و پشت پا در 2 دوره با 10 تکرار و 50 درصد یک تکرار بیشینه که در پایان دورهء تمرینی به 3 دور با 6 تکرار و 80 درصد یک تکرار بیشینه رسید.تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوارگردان به مدت 16 دقیقه با 65 درصد ضربان قلب بیشینه در هفتهء اول بود که در پایان دورهء تمرینی به 30 دقیقه با 80 درصد ضربان قلب بیشینه رسید.تمرین موازی شامل اجرای کامل دو برنامهء تمرین قدرتی و استقامتی بود.هر سه گروه 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته تمرین کردند.براساس یافتههای پژوهش بیشترین افزایش VO2max در گروه استقامتی و کمترین افزایش در گروه قدرتی دیده شد.افزایش VO2max در گروههای استقامتی و قدرتی معنادار بود.میزان افزایش توان بیهوازی در بین سه گروه تفاوت معناداری نداشت.همچنین میزان افزایش قدرت بیشینهء نسبی حرکات پرس سینه و اسکوات در گروه استقامتی با گروههای قدرتی و موازی تفاوت معناداری داشت.براساس یافتههای پژوهش،ترکیب قدرتی و استقامتی بهبود VO2max و قدرت بیشینه را به خطر نمیاندازد.همچنین، تمرین موازی همانند تمرین قدرتی و استقامتی موجب بهبود ترکیب بدنی افراد تمرین نکرده میشود.
خلاصه ماشینی:
"همچنین میزان افزایش قدرت بیشینهء نسبی حرکات پرس سینه و اسکوات در گروه استقامتی با گروههای قدرتی و موازی تفاوت معناداری داشت.
همچنین VO2max به صورت معنادار فقط در گروه استقامتی افزایش یافت و افزایش معنادار قدرت بیشینه در حرکت پرس سینه و پرس پا در هر سه گروه دیده شد که مقدار آن به طور معناداری در گروههای موازی و قدرتی بالاتر بود19.
تغییرات متغیرهای پژوهش از پیش آزمون تا پس آزمون در گروههای چهارگانه (به تصویر صفحه مراجعه شود) یافتهها در جدول 2 اندازههای مربوط به ویژگیهای بیوانرژیک،قدرت بیشینه،و ترکیب بدنی آزمودنیها آورده شده است.
بنابراین،از تغییر بسیار اندک تودهء بدن در گروه موازی پژوهش حاضر میتوان احتمال داد افزودن تمرین قدرتی به تمرین استقامتی احتمالا از تحلیل تودهء عضلانی و کاهش تودهء بدن ناشی از ترشح هورمونهای کاتابولیک جلوگیری کرده است.
معنادار نبودن این تفاوت بین دو گروه قدرتی و موازی در حرکات یاد شده بیانگر این واقعیت است که ترکیب تمرین قدرتی و استقامتی عاملی بازدارنده در بهبود و افزایش قدرت بیشینه نیست.
نتیجهگیری نتایج پژوهش حاضر نشان داد افزودن تمرین قدرتی به برنامهء تمرین استقامتی باعث جلوگیری از کاهش تودهء عضلانی ناشی از انجام تمرین استقامتی میشود و شرکتکنندگان در تمرینات موازی از فواید فیزیولوژیک هر دو نوع تمرین بهره میبرند و در ترکیب بدنی تغییرات مثبت بیشتری مییابند.
براساس یافتههای پژوهش حاضر,با کمی احتیاط میتوان بیان داشت تمرین موازی روش تمرینی مؤثر و مفیدی در بهبود توان هوازی،قدرت بیشینه و ترکیب بدنی است و اختلالی در بهبود و افزایش متغیرهای یاد شده ایجاد نکند."