خلاصه ماشینی:
"وقتی که استاد مسلم و بینظیری مانند آقای محیط طباطبائی میگوید: علی اصغر حریری طبیب عالیقدر و نویسندهء بنام و شاعر تواناست،فتوائی است قاطع که از روی مرحمت و بنده نوازی در حق مخلص ارادتمند صادر میکند (اگر چه من بنده خود را سزاوار آن نمیدانم)ولی اگر همین جمله را با لحن استفهام ادا بکند،جمله از حالت حکم قاطع بیرون است بلکه معنی آن اینست که از طبیبی یا نویسندگی یا شاعری شخص خبر نداشت و آنرا از مخاطب میپرسد.
نخست زبان در میان قومی متداول میشود و آن قوم را از قواعد و دستور آن هیچ خبری نیست ولی دستور را از روی رسوم معمول زبان مینویسند1و این کار از دست اهل آن زبان بر نمیآید!
همیشه رسم بر این بوده که قواعد دستور هر زبانی را نخست بیگانگان تدوین کردهاند ولی متبحر بودن مرد بیگانه در هر زبان شرط نخستین است.
من همیشه در آن مبهوت میماندم که چگونه دستور زبان فارسی را میتوان به اسلوب السنهء مغر بزمین نوشت؟چندین کتاب (1)-در حقیقت دستوری جامع برای زبانی تألیف کردن کار یکنفر و دو نفر نیست و در عرض چند روز حاصل نمیشود.
اشتباه مردم ناشی از اینجاست که گفتارهای بنده را بحساب دستور فارسی میگذارند حال آنکه در این گفتارها بحث در سبک و شیوهء فارسی نوشت است.
امیدارم که معلوم شده باشد چرا کتابی در دستور زبان فارسی نمینویسم؟ ارادتمند صمیم علی اصغر حریری (1)-شاعر مقتدر و گرانمایه و دوست صادق بنده دکتر حمیدی در کتابی که اخیرا منتشر کرده مینویسد کلمهء«نوین»درست نیست ولی فصیح است و استعمال آنرا تجویز میکند."