سماع کیان و زخمه ازلی

یکی از اسباب تکامل تفکر فلسفی، برخورد افکار اندیشمندان و فلاسفه در طول تاریخ فلسفه و حکمت بوده است. سنت حسنه رد و اشکال بر گفته های دیگران و تحشیه و تحریر کتب آنان یکی از جلوه های آن برخورد و این تکامل می باشد. یکی از کسانی که بگواهی نوشتاری بازمانده از او در پی بررسی و تحلیل ورد و ابرام اندیشه گذشتگان بوده استاد الحکما مرحوم آیت اله رفیعی قزوینی است. وی در تعلیقه خود بر شرح هیاکل النور حکیم جلال الدین دوانی در ذیل شرح دوانی بر هیاکل النور بشدت و با لحنی متنسکانه به نظر شارح تاخته، اگرچه با شیوه یی خاص و رندانه، آنرا در قالب مقبول و مشروع آن پذیرفته است و همین موضوع مقاله یی است که در پیش داریم.