چکیده:
رجعت از جمله مسائل مورد اختلاف بین فرق اسلامی است؛ در بین آن ها شیعیان با اعتقاد به رجعت، به زنده شدن برخی از مومنان و گروهی از کافران بعد از ظهور حضرت مهدی عج و قبل از برپایی قیامت باور دارند اما در مقابل، اهل سنت منکر رجعت هستند. معتقدان به رجعت در اثبات امکان رجعت، به وقوع آن در امت های گذشته به شکل معجزاتی همچون زنده کردن مردگان توسط حضرت عیسی7 استناد می کنند و برای اثبات وقوع آن در آخرالزمان نیز به دلایل متعددی استدلال دارند که از مجموعه ادله قرآنی آن می توان به آیه 55 سوره نور اشاره کرد؛ در این آیه شریفه، خداوند وعده قطعی جانشینی صالحان و حکومت آن ها را داده است. در این نوشتار با بررسی دیدگاه فریقین به تفسیر این آیه روشن می شود که بر اساس قرائن موجود در آیه شریفه و با تایید روایات ائمه:، آیه بر رجعت دلالت دارد.
Returning is one of the most controversial issues among the Shiites, among them the Shiites who believe in the return of some believers and a group of infidels after the emergence of Imam Mahdi and before the resurrection, but in contrast to the Sunnis. They deny the return. Believers refer to the possibility of returning to its existence in the past nations as miracles such as the resurrection of the dead by the Prophet Jesus 7, and to prove it in the apocalypse, there are many reasons to argue from the Qur'anic argument Verse 55 surah Noor mentioned; in this noble verse, God promises a definite succession of the righteous and their rule. In this article, by examining Farragin's view of the interpretation of this verse, it becomes clear that based on the available evidence in the Sharif verse and with the confirmation of the Imams' traditions, the verse implies recitation.
خلاصه ماشینی:
علاوه بر روایات، شیعیان به قرآن کریم نیز استناد میکنند، زیرا در قرآن هم آیاتی وجود دارد که از آنها امکان رجعت بهخوبی برداشت میشود، ازجمله مهمترین این آیات، آیۀ شریفه 55 از سورۀ مبارکۀ نور است که برخی از علمای شیعه برای اثبات و تحقق رجعت به آن تمسک کردهاند؛ ولی برخلاف امامیه، علمای اهلسنت دلالت این آیه بر رجعت را نمیپذیرند؛ البته بیشتر مفسرین و صاحبنظران، این آیه را مربوط به امام مهدی(عج) و دوران ظهور ایشان میدانند و اشارهای به ارتباط آیه با رجعت ندارند؛ تلاش این مقاله بر این است که با استفاده از روایات، اثبات کند که این آیۀ شریفه فراتر از مسئلۀ مهدویت، بر رجعت دلالت دارد.
اهلسنت حتی دلالت این آیه که معروف هم میباشد، و طبق روایات و اجماع علمای شیعه (مفید، 1413ق، ص32 / طوسی، 1409ق، ص120 / طباطبایی، 1371ش، ج15، ص570 / قمی، 1363ش، ج2 ، ص36) صراحت در رجعت دارد را نیز نمیپذیرند و در تفسیر آیۀ موردنظر میگویند: «حشر در آیه از اموری است که بعد از برپایی قیامت، واقع میشود»، درصورتیکه طبق حدیث امام صادق(ع) این آیه ظهور در رجعت دارد، چراکه امام میفرمایند: «حشر در قیامت برای همه است و خدواند همۀ مردم را زنده میکند نه اینکه گروه خاصی را زنده کند و گروهی را رها کند» (مجلسی، 1403ق، ج53، ص60)، پس معلوم میشود که برخلاف نگاه اهلسنت، «حشر» در این آیه، همان حشر در قیامت نیست.
Lahiji, Muhammad ibn Ali (1373).
Beirut: Dar al-Elm. Razi, Fakhr al-Din Muhammad ibn Umar (1411).