چکیده:
پزشکی از راه دور عبارت است استفاده از فناوری ارتباطی جهت ارائهی خدمات بهداشتی و درمانی یا انتقال مناسب تصاویر و
دادههای پزشکی بهمنظور ارائه خدمات بهداشتی بهتر برای بیماران در مسافتهای دور بهطورکلی باید گفت همزمان با توسعه
فناوری اطلاعات و ارتباطات و تاثیر آن بر ارتقاء سلامتی انسانهاء سوّالات حقوقی و اخلاقی جدیدی در ارتباط با سلامت
الکترونیکی و خدمات ناشی از پزشکی از راه دور و عواقب زندگی در دنیای الکترونیک مطرح میشود که مجبور به پاسخگویی
به آنها هستیم و طبیعی است که در این راستا نیازمند تدوین و تصویب قوانین و مقرراتی هستیم که پاسخگویی نیازهای
عصرمان باشد بسیاری از سازمانها و نهادهای برخوردار از این فناوری به تدوین قوانین و مقرراتی در ین زمینه میپردازند
بدون آنکه دیدگاه راهبردی خاصی وجود داشته باشد. درواقع پزشکی از راه دور در دنیای امروز جزء دغدغههای بسیاری از
کشورهاء سازمانهای منطقهای همانند اتحادیه اروپا و سازمانهای بینالمللی نظیر سازمان بهداشت جهانیء سازمان تجارت
جهانی, یونسکو و بانک جهانی شده است. همسو با کشورها و سازمانهای منطقهای و جهانی با ورود این تکنولوژی به کشور ما
در سالهای اخیرء مسائل و چالشهای متعددی بهویژه درزمینه حقوق کیفری خاصه مسئولیت کیفری پزشکان بوجود آمده
است که پاسخگویی به این چالشها و رفع این ابهامات بخصوص در حوزه ارکان و عناصر و شرایط ایجاد و تحمل مسئولیت
کیفری از سوی پزشکان در این عرصهء نیازمند بررسی و پژوهش در این زمینه از سوی حقوقدانان و متخصصان حقوق کیفری
میباشد این تحقیق و پژوهش از آنجایی درخور ارزش و اهمیت میباشد که تاکنون قوانین جدید و مناسبی از سوی قانونگذار
در این زمینه خاص، وضع و تصویب نگردیده است. از اینرو در این پژوهش با تکیهبر قواعد و اصول کلی مسئولیت درصدد
پاسخ به برخی از این ابهامات و چالشها میباشیم.
Telemedicine is the use of telecommunication technology to provide health services or the proper transfer of
medical images and data to provide better health care for long-distance patients. Its impact on human health
promotion, new legal and ethical questions about electronic health and telemedicine services and the
consequences of living in the electronic world that we have to answer and naturally need in this regard. We
formulate and enact laws and regulations that meet the needs Late in the day, many organizations and institutions
that use this technology are developing laws and regulations without a specific strategic vision. In fact,
telemedicine has become a concern in many countries today, regional organizations such as the European Union
and international organizations such as the World Health Organization, the World Trade Organization, UNESCO
and the World Bank. Along with countries and regional and global organizations, with the advent of this
technology in our country in recent years, numerous issues and challenges have arisen, especially in the area of
criminal law, especially the criminal responsibility of physicians, to respond to these challenges and to address
these particular ambiguities. In the field of the elements and conditions of the establishment and tolerance of
criminal responsibility by physicians in this field, it needs to be investigated and researched by lawyers and
criminal law specialists. This research is of great value and importance so far. New and appropriate laws have
not been enacted by the legislator in this particular area, so in this research we try to answer some of these
ambiguities and challenges based on the general principles of responsibility.
خلاصه ماشینی:
ماده ی 495 قانون جدید در این باره مقرر داشته است: هر گاه پزشك در معالجاتی که انجام می دهد موجب تلف یا صدمه بدنی گردد، ضامن دیه است، مگر آن که عمل او مطابق مقررات پزشكی و موازین باشد، یا این که قبل از معالجه برائت گرفته باشد و مرتكب تقصیری هم نشود و چنان چه برائت از مریض به دلیل نابالغ یا مجنون بودن او معتبر نباشد و یا تحصیل برائت از او به دلیلی بیهوشی و مانند آن ممكن نباشد، برائت از ولی بیمار تحصیل می شود.
(قهرمانی تبار، خیری، قلی پور، 1393: 79) بدین ترتیب می توان گفت در بررسی مسئولیت مدنی پزشک از منظر فقهی در تمام مواردی که در طول درمان و در طی مراحل پزشکی و اقدامات درمانی، خسارت و ضرر هایی متوجه بیمار می شود که در برخی اوقات منجر به فوت وی نیز می گردد، علاوه بر اینکه عناصر مشترک و ارکان مسئولیت یعنی وجود ضرر، ارتکاب فعل زیان بار و رابطه ی سببیت بین فعل شخص (عامل) و ضررِ وارد شده باید وجود داشته باشد، سه رکن حذاقت یا تخصص، اذن یا رضایت بیمار یا ولیِ بیمار و برائت یا شرط عدم ضمان نیز باید مورد توجه قرار گیرد.