چکیده:
گسترش و پیشرفت سریع صنعت هوانوردی بدون رعایت ایمنی هواپیمایی امکانپذیر نمیباشد. ایمنی هواپیما یکی از موضوعات مهم امور هوانوردی بوده، امری فراملی است و خطرهای ناشی از عدم رعایت آن مرزهای جغرافیایی را درنوردیده و سایر کشورها را متاثر میسازد و هیچ کشوری نمیتواند، بدون همکاری با دیگر کشورها در جهت تثبیت ایمنی هواپیمایی گام بردارد. پیشرفت صنعت هواپیمایی در تمام کشورها یکسان نبوده و عدم رعایت مقررات و استانداردهای بینالمللی از طرف برخی از کشورها منجر به حوادث و سوانح هوایی متعددی در اکثر نقاط دنیا میگردد. از آنجاییکه متولی اصلی ایمنی هواپیمایی و اجرای مقررات موصوف در ایران سازمان هواپیمایی کشوری است، این سازمان باید نهایت سعی و تلاش خود را در انجام وظایف محوله بکار بندد. در این مقاله نقش این سازمان بر اساس توصیهها و استانداردهای بینالمللی و قوانین و مقررات داخلی در تامین سلامت پروازها و نیز حفظ ایمنی هوانوردی مورد بررسی قرار گرفته است.
The rapid development of the aviation industry depends on the safety of aviation. Aircraft safety is one of the most important issues in aviation and is not only an internal matter, but also a transnational one due to its nature. The development of the aviation industry is not the same in all countries. Non-compliance with international regulations and standards affect other countries’ aviation safety and may lead to aviation accidents and incidents. No country can take steps to ensure air safety without considering other countries situation. Since the National Aviation Organization is the main body in charge of aviation safety and the implementation of these regulations in the country, this organization shall make efforts to perform its assigned duties. This article seeks to explore the role of this organization based on international recommendations and standards and national rules and regulations to ensure the safety of aviation.
خلاصه ماشینی:
دولت ايران تقريبا در تمامي کنوانسيون هاي هوانوردي عضو گرديده ، ضمن آنکه به فراخور نياز، قوانين داخلي مناسبي را نيز براي حفظ ايمني هواپيما به تصويب رسانيده است که از جمله ميتوان ، قانون اجازه تصويب مقررات فني و قواعد مربوط به کنوانسيون شيکاگو مصوب ١١٣٥٦، قانون تعيين حدود مسئوليت شرکت هاي هواپيمايي ايران ٢١٣٩١، آيين نامه پرواز هواپيماهاي کشوري خارجي در ايران مصوب ٣١٣٤١، آيين نامه ثبت هواپيما مصوب ١٣٤٣ و اصلاحي آن مصوب ٤١٣٧٣، آيين نامه مقررات استاندارد بين المللي پرواز هواپيما مصوب ٥١٣٦٤ و آيين نامه مديريت و ساماندهي وسايل پرنده فوق سبک غيرنظامي مصوب ٦١٣٨٦ را نام برد.
همچنين در تاريخ ١٣٨٦/٠٥/٣١ آيين نامه مديريت و ساماندهي وسايل پرنده فوق سبک غيرنظامي را تصويب شده ٤ و بموجب آن کليه وسايل پرندة فوق سبک غيرنظامي که حداکثر وزن هنگام برخاستن آنها از ششصد کيلوگرم تجاوز نکند از قبيل : وسايل پرنده موتوردار يا بدون موتور، يک نفره يا دو نفره و يا بدون سرنشين مانند هواپيما و هليکوپتر فوق سبک ، جايرو وپتر فوق سبک ، کايت موتوردار، پاراموتور، کايت ، پاراگلايدر، پاراموتور، چتر و هواپيماي مدل و نظاير آن که در فضاي هوايي جمهوري اسلامي ايران پرواز مينمايد را شامل ميشود و دارنده اين نوع پرنده ها بايد آن را در سازمان هواپيمايي کشوري به ثبت رسانيده و علامت ثبت و تابعيت ايراني و نيز مجوز فعاليت موضوع اين آيين نامه را دريافت نمايد.
- Annex 8 to the Convention on International Civil Aviation: Airworthiness of Aircraft, 10th edn.