چکیده:
هدف این پژوهش، تعیین تاثیر دورة کوتاهمدت دعاکردن در موقعیت پذیرش هیجانی بر میزان خلق و تهیشدن من در نمونة غیربالینی بود. این پژوهش از نوع نیمهآزمایشی است و از طرح پیشآزمون ـ پسآزمون و گروه کنترل استفاده شد. تعداد 52 دانشجو بهصورت تصادفی انتخاب و در سه گروه: پذیرش/ دعاکردن (گروه 1)، پذیرش/ کنترل (گروه 2) و کنترل/ کنترل (گروه 3) جایگزین شدند. پس از تکمیل پرسشنامههای سلامت عمومی، نگرشسنج دینی و پذیرش و عمل؛ میزان خلق و عملکرد خودکنترلی فرد (آزمون استروپ) مورد اندازهگیری قرار گرفت. سپس، برای آزمودنی کلیپهای هیجانی پخش شد که افراد دو گروه نخست میبایست طی آن هیجاناتشان را بپذیرند و گروه سوم کلیپها را طبق روال عادی تماشا کردند. در مرحلة بعد، گروه اول به دعاکردن میپرداخت، درحالیکه افراد گروههای دیگر کار خاصی انجام نمیدادند. پس از ارزیابی مجدد خلق و عملکرد خودکنترلی استروپ، نتایج تفاوت معناداری در عملکرد خودکنترلی سه گروه نشان نداد. همچنین، گروهها در بعد منفی مقیاس خلق تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند؛ اما میزان خلق مثبت، آرامش و شادکامی در گروه پذیرش/ دعا نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود.
The purpose of this study was to investigate the effect of the short period of
praying on the position of accepting excitement on mood and depletion myself
in the non-clinical sample. 52 students were randomly selected and replaced in
three groups: admission / prayer (group 1), admission, control (group 2) and
control, control (group 3). The individual's self-control (strop test) was
measured after completing the public health questionnaires, religious attitudes,
and acceptance and action, the level of mood and performance. Then,
emotional clips were played for the subject, during which the first two groups
had to accept their emotions, and the third group watched the clips as usual. In
the next step, the first group prayed, while the other group members did not do
anything special. the results did not show a significant difference in the selfcontrol
performance of the three groups after reassessing the creation and
performance of Strop's self-control. Also, the groups did not differ significantly
from each other in the negative dimension of the scale of creation, but the rate
of positive creation, peace and happiness in the group of acceptance and prayer
was higher than the other two groups.
خلاصه ماشینی:
پژوهشهای قبلی، تأثیر القای خلق منفی را در تخلیه منابع روانشناختی (هگر و همکاران، 2010) و نقش حالات هیجانی مثبت را در مقابله با اثرات تهیشدن من و تسهیل عمل خودکنترلی پسازآن، نشان دادهاند (گنگ و لی (Gong & Li)، 2017).
برای نمونه، نقش عواملی همانند مصرف گلوکز (گیلیوت (Gailliot) و همکاران، 2007)، استراحت و انجام ريلكسيشن بین تکالیف (تایلر و برن (Tyler & Burns)، 2008)، افزایش انگیزه (موراون و سلاسروا (Slessareva)، 2003)، آموزش طولانیمدت خودکنترلی (اوتن و چنگ (Oaten & Cheng)، a2006، b2006) و دورة کوتاه مراقبه ذهن آگاهی (فریزه و همكاران، 2012) در این امر تأیید شده است.
بنابراین، با توجه به نوسان نتایج در زمینة پدیده تهیشدن من و عوامل مؤثر بر بروز یا خنثی کردن اثرات آن و وجود برخی شواهد در پژوهشهای خارجی از تأثیر دعا کردن بر کاهش اثرات پدیده تهیشدن من و در نتیجه، بهبود خلق و رفتار خودکنترلی؛ و نیز وجود خلأ تحقیقاتی در ایران (عدم انجام پژوهش آزمایشی)، مسئله اساسی اين پژوهش، این است که با توجه به بافت فرهنگی جامعه ایرانی و نقش مذهب در آن، دورة کوتاهمدت دعا کردن در موقعیت پذیرش هیجان چه تأثیری بر تهیشدن منابع روانشناختی من و خلق در نمونههای غیربالینی دارد؟ روش پژوهش اين پژوهش، از نوع نیمهآزمایشی است و از طرح پیشآزمون ـ پسآزمون همراه با گروه کنترل استفاده شده است.
نتایج نشان داد که میزان خلق مثبت و خردهمقیاسهای آرامش و شادکامی در گروه پذیرش ـ دعا در مقایسه با گروههای پذیرش ـ کنترل و کنترل ـ کنترل افزایش معناداری داشته است (جدول 4).