چکیده:
تولیدکنندگان محصولات کشاورزی در محیط و شرایطی نامطمئن نسبت به قیمتها و عملکردها مجبور به تصمیمگیری در خصوص تخصیص منابع و تولید محصولات قرار دارند. ممکن است میزان مصرف نهادهها و نوع نهادهها (سنتی یا پیشرفته) در شرایط وجود ریسک، متفاوت از میزان مصرف نهادهها و نوع نهادهها (سنتی یا پیشرفته) در شرایط اطمینان باشد. استفاده از نهادههای جدید علاوه بر قیمت ستاندهها و نهادهها و سطح تولید، به عوامل مختلفی از قبیل واریانس قیمتها، درجه ریسکگریزی و سهم نهایی نهادهها بستگی دارد. در این پژوهش، ارتباط تجربی بین ریسک و پذیرش نهادههای جدید در بین کشاورزان صیفیکار جنوب استان کرمان موردبررسی قرارگرفته است. دادههای موردنیاز این پژوهش از طریق تکمیل140 پرسشنامه توسط کشاورزان صیفیکار (خیار سبز، گوجه و سیبزمینی) در سه شهرستان (جیرفت، عنبرآباد، کهنوج) در تابستان 1396 گردآوریشده است. استخراجشده است. برای تخمین و مقایسهی نهادههای جدید و سنتی و تفاوت هزینهی نهادها از روش گشتاور برای محاسبه واریانس، چولگی و کشیدگی و تابع هزینه ترانسلوگ استفادهشده است.
Agricultural producers are forced to make decisions about allocating resources and producing products in an environment uncertain to prices and practices. Percentage of inputs and inputs (traditional or advanced) in terms of risk may be different from inputs and type of inputs (traditional or advanced) in assured circumstances. The use of new inputs depends on factors such as price variance, degree of risk aversion and the final contribution of inputs, in addition to output and input prices and production levels. In this research, the empirical relationship between risk and acceptance of new inputs among farmers in south of Kerman province has been investigated. The data required by 140 questionnaires in three districts (Jiroft, Anbarabad, Kahnoj) from agricultural community Saifi Kar (greenhouse cucumber, tomatoes and potatoes), completed in the summer of 1396.