چکیده:
هر انسان شریف و حنیفی در دنیا که با شناخت و آگاهی با اسلام آشنا میشود و رایحه عطر پیامبر گرامی (ص) و ائمه اطهار (ع) به مشامش میرسد خواهد فهمید و قبول خواهد نمود که پروردگار قادر و مهربان 5/14 قرن قبل چه خدمت بزرگی را به جامعه بشریت نموده و چه احکام و مقررات فوق العادهای را برای حیات دلپذیر و خوشایند انسانها و دیگر موجودات جهان وضع کرده و ما را به اطاعت و رعایت این آموزههای نورانی دعوت نموده است. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی بوده و یافتههای تحقیق ثابت میکند که آن دینی که انسانها را به یکتاپرستی و اخوت دعوت کرده برای حیوانات هم قواعدی را تبیین و وضع کرده که از هر جهت قابل تحسین و تعظیم است که رعایت این حقوق موجب تلطیف بیشتر احساسات انسانها شده و به تدریج هر نوع خشونتی از جوامع رخت بر میبندد.
خلاصه ماشینی:
در همین راستا در سال 1992 کنوانسیون تنوع زیستی در ریودوژانیرو به تصویب رسید که مقرر شد مشوق بهره برداری مسئولانه از گونههای زیستی گردد و همه مردم جهان در منافع گوناگون آن سهیم شوند زیرا همه متوجه شده اند که تنوع زیستی از چه ارزش ذاتی بالایی برخوردار است که میتواند موجب تکامل و پایداری نظامهای گوناگون محیط زیست دریایی، هوایی و زمینی گردد که این موضوع کاملا مرتبط با منافع مشترک بشریت میباشد و کشورها حق دارند که نسبت به منابع زیستی خود اعمال حاکمیت مسئولانهای داشته باشند و باید در حفاظت از آن بکوشند تا به صورت مستمر از آن بهره مند گردد و مداخلات برخی از انسانها باید متوقف گردد و این که هنوز جوامعی هستند که با این ارزشها بیگانه اند اما تغییر عملکردها پیش بینی میشود آن هم از بیتفاوتی به رفتار مسئولانه و اینکه خطرات متوجه تنوع زیستی را باید جدی گرفت و همه اینها منوط به بقاء اکوسیستم هاست و دولتها باید از هر اقدام تاثیرگذاری در این زمینه حمایت کنند و زنان در این زمینه بسیار تاثیرگذارند و همکاریهای جدی منطقهای و بینالمللی شرط موفقیت طرحهای حفاظت از تنوع زیستی است به ویژه کمکهای سازمانهای غیر دولتی بنابراین باید تلاش نمود که به طور مستمر منابع مالی را تجدید نمود و از تکنولوژیهای کارآمد بهره مند شد مخصوصا در زمینه تنوع زیستی جزایر کوچک و سرمایهگذاری در این حوزه که عامل کاهش فقر جهانی خواهد بود و تنوع زیستی تضمین کننده تولید غذا و دارو است بدین ترتیب با رعایت موارد فوق الذکر میتوان زندگی و رفاه نسلهای کنونی و آینده را تضمین نمود (مشهدی، 1397، 510 تا 508).