چکیده:
در مکتب اسلام، بر تعاون و همکاری داوطلبانه، تاکید فراوان شده است که یکی از نقشها و کارکردهای اساسی آن، همیاری شهروندان و نظام سیاسی در حل بحرانها است. این نوشته، به بررسی نقش تعاون سیاسی-اجتماعی در رویارویی با بحرانها از منظر اخلاق اسلامی مینگرد. در فرضیه بر این امر تاکید شده است که نقش اصل اخلاقی تعاون سیاسی-اجتماعی را میتوان در اموری مانند شفقت به شهروندان، افزایش همبستگی، احساس برادری، گشایشگری در بحرانها، گسترش روحیۀ مسئولیتشناسی و مسئولیتپذیری و همکاری شهروندان و دولت اسلامی در دستیابی به عدالت اجتماعی جستجو کرد. این امر با بهره از روش فهم موضوعی استخراجی بر اساس چهار محور «واژگان مستقیم» تعاون، «واژگان ضمنی و التزامی»، «دلالتهای سیاقی و معنایی-مفهومی» و «مفاهیم مخالف» انجام شده که به فهم شبکۀ معنایی و همهجانبۀ تعاون سیاسی-اجتماعی به عنوان یکی از مفاهیم عمده در اخلاق سیاسی اسلامی یاری میرساند، امری که تا کنون کمتر مورد توجه بوده است.
In the school of Islam, there is a strong emphasis on cooperation and voluntary cooperation, one of the basic plans and functions of which is the cooperation of citizens and the political system in resolving crises. This article examines the role of socio-political cooperation in dealing with crises from the perspective of Islamic ethics. The hypothesis emphasizes that the role of the ethical principle of socio-political cooperation can be played on issues such as compassion for citizens, increased solidarity, a sense of brotherhood, openness to crises, a spirit of responsibility and accountability. He sought the cooperation of citizens and the Islamic State in achieving social justice. This was done using the method of thematic understanding of the extraction based on the four axes of "direct vocabulary" of cooperation, "implicit and obligatory vocabulary", "contextual and semantic-conceptual implications" and "opposing concepts" to understand the semantic network and all The socio-political cooperation aspect helps as one of the main concepts in Islamic political ethics, which has been less considered so far.
خلاصه ماشینی:
در فرضيه بر اين امر تاکيد شده است که نقش اصل اخلاقي تعاون سياسي-اجتماعي را ميتوان در اموري مانند شفقت به شهروندان ، افزايش همبستگي ، احساس برادري ، گشايش گري در بحران ها، گسترش روحيۀ مسئوليت شناسي و مسئوليت پذيري و همکاري شهروندان و دولت اسلامي در دستيابي به عدالت اجتماعي جستجو کرد.
امام صادق (ع ) در حديثي بر چند امر تاکيد ميکند که به نحوي هر کدام از آن ها مصاديقي از اصل اخلاقي شفقت و برآمدٔە از تعاون هستند و ميتواند هر دو سطح شهروندي و دولتي را دربر گيرد؛ بر اساس کلام ايشان ، مسلمان ها بايد بکوشند تا دل هاي خود را به يکديگر نزديک سازند: «اْلاجْتهاد في التواصل »، ديگري، همکاري به همراه محبت است : «والتعاون علي التعاطف »، و اينکه آنان نسبت به نيازمندان ، غمخواري ، همدردي و ياريگري داشته باشند: «واْلمواسأە لاهْل اْلحاجۀ»، و بعضي بر برخي ديگر عاطفه و محبت ورزند: «وتعاطف بعْضهمْ علي بعْض »، سپس امام ميفرمايد، همۀ اين امور براي آن است تا در بين خود، مهربان باشيد، آن گونه که خداوند به شما دستور داده است : «حتي تکونوا کما امرکم الله عزوجل رحماء بْينهم ْ».
تصوير شماره ٥: نقش شفقت در جامعۀ اسلامي به تصویر صفحه مراجعه شود حضور اين روحيه ، در ميان حاکمان ، اهميتي دوچندان دارد که با قدرت خويش ميتوانند بسترهاي همکاري و همدلي را در جامعه فراهم سازند، در کلامي علي (ع )، نقش دولت و دولتيان در تعاون سياسي-اجتماعي يادآور ميشود و خطاب به مالک اشتر ميفرمايد: «و اشْعرْ قْلبک الرحْمۀ للرعيۀ و اْلمحبۀ لهمْ و اللطْف بهم ْ.