خلاصه ماشینی:
"برنامهریزی فضایی و ضرورت آن تاکنون برنامهریزی در سیر تکاملی و طبیعی خود به جای اینکه فضا را در حالت تجریدی آن به عنوان یک پدیدهء فراگیر مورد توجه قرار دهد معطوف به فضاهای مشخص، ژئونومیک یا عرفی بوده است-درحالیکه کامیابی فنون برنامهریزی در توسعه و بالندگی یک سرزمین در گرو شناخت و درک مفهوم جامع و واقعی فضا است و ازاینرو موفقیت یا شکست برنامهریزی در آینده بستگی تام و تمامی به پیشرفت پژوهشها در زمینهء توسعهء مفهوم نوین فضا خواهد داشت و بدیهی است مفهوم و تعریف جدید از فضا با مفاهیم قدیمی و سنتی فضا تفاوت زیادی خواهد داشت.
عامل مزبور مبین این حقیقت است که فعالیتهای اجتماعی-اقتصادی همیشه در یک فضای عینی و واقعی انجام میگیرند،بطوری که ویژگی تراکم و کارآیی و سایر خصوصیات فعالیتها تنها از دیدگاه فضایی قابل تشخیص میباشند و ازاینرو برنامهریزان مدیون پیدایش-تئوریهای مکانیابی و عمران منطقهای هستند که آنان را قادر ساخته است تا مسایل را از دیدگاه مجموعهء فعالیتهای انسانی بنگرند.
از نظر عملی مجموعهء برنامهریزی منطقهای را میتوان بعد مهمی از برنامهریزی فضایی دانست این نوع برنامهریزی تمرینی است برای تعیین و تخصیص منابع بخشی در محلها و مناطق به صورتی که: 1-سرمایهگذاریهای بخشی بیشترین راندمان و نتیجه اقتصادی و اجتماعی را داشته و (11)-سازمان برنامه و بودجه،آشنایی مقدماتی با برنامهریزی فضایی،گروه مطالعات آمایش زنجان،1362،ص 20.
به عبارت دیگر چون هرگونه بازتاب فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی باید از پیش سنجیده شود،لذا«انتظام فضایی»یعنی پیشبینیهای لازم در برنامهریزی رشد و توسعه،برای حفظ تعادل،توازن و هماهنگی بین انسان و تأسیسات ایجاد شده توسط او در فضای محیط زیست و جلوگیری از بروز عدم تعادل و بازتابهای منفی و تخریبی در فضای سرزمین،اهمیت بسزایی را کسب میکند."