چکیده:
در دنیای کنونی، ارجاع دعاوی به داوری بهعنوان یکی از شیوههای حل و فصل اختلاف، ضرورتی انکارناپذیر است. با توجه به برخی خلاءها در نظام حقوقی ایران به نظر میرسد، تقویت این نهاد به پشتیبانی ابزارهای حقوقی دیگری نیاز دارد که یکی از مهمترین آنها اصل حسننیت است. از آنجا که در حال حاضر معیار مشخصی برای رفتار توام با حسننیت در قوانین داوری کشورمان ارائه نشده است. این مقاله با تدقیق در اصول دادرسی عادلانه، معیارها و عواملی مانند «پاکدستی، خودداری از رفتار متناقض، ارائه به موقع اسناد و پرهیز از کتمان ادله» را به عنوان استانداردهای سنجش رفتار طرفین در مقام تعهد به حسننیت و استمرار آن در طول جریان داوری، معرفی مینماید. حسننیت آیینی ناظر به اجرای صحیح اصول حاکم بر آیین داوری است بنابراین داور و طرفین را به سمت اثربخشی داوری سوق میدهد. دراین نوشتار با بررسی قوانین مرتبط با داوری در حقوق انگلیس و ایران و رویههای قضایی، این استانداردها را با استفاده از روش توصیفی_ تحلیلی بررسی نموده و به تعهدات طرفین داوری از این حیث و رویکرد نظام حقوقی انگلیس و ایران پرداخته شده است.
In current world, cases referring to arbitration as means of resolving dispute is an undeniable necessity. Due to some deficiencies in Iranian legal system, strengthening this institution seems to require protective of other legal instruments; one of the most important of which is the principle of good faith. Since currently there is no specific criterion for behaviors with good faith in Iranian arbitration laws of our country. This article by examining the principle of fair trial, introduces criteria and factors such as "Clear Hand, Prohibition of inconsistent behavior, Timely production of documents, Prohibition of Evidence hiding" as standards for measuring the parties behavior in obligation to good faith and continuity during the arbitration proceeding. Procedural of good faith concerns proper enforcement of principles of arbitration. Therefor it leads the arbitrators and the parties to the effectiveness of arbitration. In this article by investigating the laws related to arbitration in English and Iranian law and judicial proceeding, analyzes these standards using descriptive-analytic method and the obligation of arbitration parties in this regard and English and Iranian legal system approaches has been examined.
خلاصه ماشینی:
این مقاله با تدقیق در اصول دادرسی عادلانه ، معیارها و عواملی مانند «پاکدستی، خودداری از رفتار متناقض ، ارائه به موقع اسناد و پرهیز از کتمان ادله « را به عنوان استانداردهای سنجش رفتار طرفین در مقام تعهد به حسن نیت و استمرار آن در طول جریان داوری، معرفی مینماید.
این جستار به دنبال پاسخ این پرسش ها است که چه معیارهایی جهت احراز پایبندی طرفین داوری به حسن نیت آیینی وجود دارد؟ تعهدات طرفین داوری در پرتو حسن نیت آیینی کدامند و ضمانت اجرای نقض این تعهدات چیست ؟ در مقام پاسخگویی به این پرسش ها ضمن ارائه ی مفهوم حسن نیت آیینی، با ملاحظه قانون داوری ١٩٩٦ انگلیس ، قواعد دیوان بین المللی لندن (LCIA) و سایر قوانین مربوط با دادرسی در حقوق انگلستان و قانون آیین دادرسی مدنی (ق .
در ایران نیز معیار مشخصی برای سنجش نقض حسن نیت و عدم پاکدستی وجود ندارد و با توجه به این که کشف واقعیات پرونده و حقیقت یابی بر عهده داور است ، تشخیص غیرقانونی و غیر اخلاقی بودن رفتار طرفین داوری نیز با داور است ؛ زیرا کسی که خواهان اجرای عدالت میباشد و برای خود حقی قائل است باید به منشاء 8 این حق نیز توجه کند.
در قانون داوری تجاری بین المللی نیز مواد ١١، ١٩، ٢٠ و ٢١ در خصوص تعیین داور، تعیین قواعد رسیدگی و تعیین محل و زبان داوری توسط طرفین ، نشان دهنده ضرورت همکاری آنان در فرآیند داوری است و دادرسی عادلانه اقتضا مینماید که این مشارکت همواره از روی حسن نیت ، صداقت و وفاداری صورت گیرد.