چکیده:
معماری یکی از شاخصههای مهم هنر و تمدن است که از پیش از تاریخ تاکنون مورد
توجه گروههای مختلف انسانی قرار گرفته و سعی وافر در تکامل و گسترش آن بهعمل
آمده است. در ميان زیرمجموعههای معماری، معماری مدارس و بناهای مذهبی جایگاه
ویژهای دارد و بخش چشمگیری از بقایای معماری قدیم را شامل میشود که میتوان از
جنبههای مختلف معماری تاریخی، هنری، مذهبی و اجتماعی آنها را مطالعه و بررسی
کرد. البته این نکته بهصورت عمیقتر در مطالعات مرتبط با شناخت معماری ایرانی و
اسلامی نیز مشاهده میشود. آنچه بیش از هر چیز دیگر قابل توجه مینمایدء آن است
که کیفیت معماری مدارس سنتی ایران به صورت مستقیم یا غیرمستقیم با مفاهیم معماری
ایرانی و اسلامی ارتباط داشته است. نکتة قابل توجه آن است که آموزش در مدارس سنتی
ایران، نوعی آموزش تلفیقشده با مفهوم مطلوبیت بوده است. هنرجو و هنرآموز همراه با
آموزش، بسیاری دیگر از فعالیتهای مهم را نیز بر عهده می گرفتند. این نوع آموزش، با
عنوان تعلیم همراه با تعلم یاد شده است. در این گونه فضاها رضایتمندی در کنار سایر
امور آموزشی مدٌّنظر بوده است. از این تعامل در معماری ایرانی با عنوان حکمت معماری
اسلامی یاد شده است. هدف از این پژوهش بررسی ميزان اهمیت فاکتورهای مؤثر بر
رضایتمندی افراد با بازشناسی الگوی تعامل آموزش و نیازهای فیزیکی و معنوی فضاهای
آموزشی است؛ ازاینرو در راستای تحقق این هدف از تکنیک دلفی و نظرسنجی از ١5
نفر از متخصصان فضاهای آموزشی در زمینۀ علوم تربیتی و معماران متخصص در اين
حوزه استفاده شده است و حاصل آن؛ بیانگر این مطلب است که در طراحی مطلوب
فضاهای آموزشی با رویکرد آموزش اسلامی»، توجه به فاکتورهای مؤٹر بر رضایتمندی
افراد از حضور در مدرسه مانند توجه به آسایش کالبدی، امنیت روانی، جذابیت محیطیء
احساس تعلق انعطاف پذیری و ادراک محیطی دارای اهمیت بالایی هستند بهگونهای که
در راستای تأمین رضایتمندی فضاهای آموزشی» توجه به عوامل مؤٹر بر آنها ضرورت
دارد.