چکیده:
جامعه پیشرفته بر پایه سازندگی و بر اساس عدالت، آزادی و شناخت واقعی حقوق انسان
بنیان نهاده میشود. اولین عامل موفقیت توسعه و شکوفایی جامعه پیشرفته، تربیت و پرورش
نونهالانی است که سازندگان واقعی فردای آن جامعه هستند. ما برای به وجود آوردن ایرانی
آباد، آزاد و مستقل نیاز واقعی به تربیت و آگاه ساختن نیروی انسانی داریم که امروز اطفال
هستند و فردا نیروی فعال برای پیشبرد هدفهای مادی و معنوی کشور را تشکیل میدهند. از
لحاظ مادی و معنوی ما از یک طرف به توسعه اقتصادی و از سوی دیگر به یک مدیریت
علمی و معنوی پیچیده جهت اداره یک کشور توسعه یافته نیازمندیم. این خواسته فقط در سایه
توجهداشتن به نیروی انسانی که امروز اطفال هستند و فردا سرمایههای ادارهکننده کشور ما
بهشمار میآیند امکان پذیر خواهد بود . بیتوجهی به سرنوشت اطفال امروز، توسعه و
خودکفایی اقتصادی ما را در برنامههای آینده به خطر خواهد انداخت. کودک یک میوة
نارس اجتماع انسانی است و هنوز در عرصه های مختلف جسمی، روانی، روحی و اجتماعی و
تمامی بعدهای متصور برای انسان، به بلوغ و رسیدگی کامل نائل نگردیده است و همین
نارسی و بی تجربگی است که وی را در مقابل خطرات و آسیبهای مختلف ضربه پذیر
نموده است و یکی از این آسیب ها آزاردیدن کودک از سوی اطرافیان است. کودک آزاری
پدیده جدیدی نیست. این معضل همواره در طول تاریخ وجود داشته است، ولی از آغاز
شناسایی این موضوع به صورت علمی بیشتر از چند دهه نمیگذرد.
خلاصه ماشینی:
» 1 ﭘﺬﻳﺮش ﻛﻨﻮاﻧﺴﻴﻮن ﺣﻘﻮق ﻛﻮدك از ﻃﺮف دوﻟﺖ اﻳﺮان در ارﺗﻘﺎى ﺣﻘـﻮق ﻛﻮدﻛـﺎن ﺑـﻰﺗـﺄﺛﻴﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﮔﺮﭼﻪ دوﻟﺖ اﻳﺮان، ﺑﺮﺧﻼف ﻛﻨﻮاﻧﺴﻴﻮن، ﺣﻖ ﺷﺮط ﻛﻠﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑـﺮ اﻳـﻦﻛـﻪ ﻣﻔـﺎد ﻛﻨﻮاﻧﺴﻴﻮن در ﻫﺮ ﻣﻮرد و ﻫﺮ زﻣﺎن در ﺗﻌﺎرض ﺑـﺎ ﻗـﻮاﻧﻴﻦ داﺧﻠـﻰ و ﻣـﻮازﻳﻦ اﺳـﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷـﺪ و ﻳـﺎ ﻗﺮارﮔﻴﺮد از ﻃﺮف دوﻟﺖ اﻳﺮان ﻻزماﻟﺮﻋﺎﻳﻪ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻗﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳـﺪه اﺳـﺖ و از اﻳـﻦ ﻧﻈـﺮ اﺟﺮاى ﻣﻔﺎد ﻛﻨﻮاﻧﺴﻴﻮن و ﺗﻌﻬﺪ دوﻟﺖ را در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص در ﺗﺰﻟﺰل داﻳﻤﻰ ﻗﺮارداده اﺳﺖ.
پ- در اﺻﻄﻼح ﺣﻘﻮﻗﻰ در ﺣﻘﻮق اﻳﺮان، ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻮدك آزاری اﺷﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ ﻣﺎده ٢ ﻗﺎﻧﻮن ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻛﻮدﻛﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺼﻮب ١٣٨١ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪﻛﻪ اﻇﻬﺎر ﻣﻲ دارد: ”ﻫﺮ ﻧﻮع اذﻳﺖ و آزار ﻛﻮدﻛﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ آﻧﺎن ﺻﺪﻣﻪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻳﺎ رواﻧﻲ و اﺧﻼﻗﻲ وارد ﺷﻮد و ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻢ ﻳﺎ روان آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه اﻧﺪازد ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ، ﻣﻮاد ﻓﻮق ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻮدك آزاری در ﺣﻘﻮق اﻳﺮان ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺎﻣﻊ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ و ﻓﻘﻂ ﻗﺎﻧﻮن ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻛﻮدﻛﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن- ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺎﻧﻮﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﺟﻬﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ از اﻃﻔﺎل ﺑﺰه دﻳﺪه در ﻛﺸﻮر ﻣﺎ وﺿﻊ ﺷﺪه- ﺑﻪ ذﻛﺮ اﻧﻮاﻋﻲ از آزار و اذﻳﺖ ﻛﻮدﻛﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ و آﻧﻬﺎ را ﻣﻤﻨﻮع ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ.
در ﻗﺎﻧﻮن ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻛﻮدﻛﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺼﻮب آذر ١٣٨١ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛـﻮدكآزارى در ﻣﺎده ٣، ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از ﻣﺼﺎدﻳﻖ ﻛﻮدكآزارى از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ آزار و آﺳﻴﺐ و ﺷـﻜﻨﺠﻪ ﺟﺴـﻤﻰ و روﺣﻰ ﻛﻮدك ﻧﺎم ﺑﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ.