چکیده:
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامهی گذار خانه به مدرسه بر آمادگی اجتماعی- هیجانی دانشآموزان پیشدبستانی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمهتجربی با طرح پیشآزمون _ پسآزمون با گروه گواه بود و جامعهی آماری این پژوهش کلیهی دانشآموزان پیشدبستانی شهر اصفهان در سال تحصیلی ٩٧-٩6 بودند که برای اولین بار وارد مهد کودک میشدند. روش نمونهگیری در این پژوهش به صورت داوطلبانه و از بین مهدکودکهای ناحیه 5، دو مهد که حاضر به همکاری در این پژوهش بودند، مشخص شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. گروه گواه و آزمایش هر کدام شامل ١٧دانشآموز بود که شرایط ورود به مداخله را داشتند. برنامه گذار خانه به مدرسه طی سه ماه بر روی دانشآموزان گروه آزمایش انجام شد و گروه گواه هیچ گونه مداخلهای دریافت نکرد. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامهی آمادگی اجتماعی- هیجانی باستین (٢٠٠٧) استفاده شد. یافتهها: دادهها به روش کوواریانس یک متغیره و چند متغیره تحلیل شد و نتایج نشان داد برنامهی گذار خانه به مدرسه بر آمادگی اجتماعی- هیجانی کودکان موثر بوده است. (0/003 > P). نتیجهگیری: بنابراین میتوان از برنامهی گذار خانه به مدرسه برای افزایش آمادگی اجتماعی-هیجانی دانشآموزان پیشدبستانی استفاده کرد.
Aim: This study was done to investigate the effect of home-to-school transition program on social-emotional readiness of preschool students. Methods: For this study, semi-experimental design with pretest-posttest and control groups were used. The population included all preschool students in Isfahan during the 2017-2018 academic year who entered kindergarten for the first time. Data collection for this study included voluntary participation of two kindergartens from the city’s 5th district, and each was randomly assigned to the experimental and control groups. Seventeen students who were qualified to enter the interventional phase were included in the treatment and control group. The transition from home to school program was performed on the experimental group during 3 months and the control group did not received any interventions. The scale of the Social-Emotional School Readiness (Bustin, 2007) was used to collect the data. Findings: The data was analysed with one-way and multivariate analysis of covariance and the results showed that the home-to-school transition program was effective to promote social-emotional readiness of preschool student (p Conclusion: Therefore, we can use this program for preschool student to increase their social-emotional readiness.
خلاصه ماشینی:
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير برنامه ي گذار خانه به مدرسه بر آمادگي اجتماعي _ هيجاني دانش آموزان پيش دبستاني انجام شد.
نتيجه گيري: بنابراين ميتوان از برنامه ي گذار خانه به مدرسه براي افزايش آمادگي اجتماعي _ هيجاني دانش آموزان پيش دبستاني استفاده کرد.
با توجه به اين که در ايران پژوهشي با تاکيد بر موضوع گذار خانه به مدرسه يافت نشد و تنها پژوهشهاي انجام شده در مورد گذار به ساير گذارها همچون گذار دانشگاه به کار )صادقي، ١٣٩٧( يا گذار مدرسه به دانشگاه )جلالي، ١٣٩٥( پرداخته بود و به دليل اهميتي که آمادگي اجتماعي هيجاني در گذار دانش آموزان و همچنين درآيندهي تحصيلي آنان دارد، برنامه ي گذار با تاکيد برآمادگي اجتماعي هيجاني و به صورت مداخله اي کامل بر روي دانش آموز، والدين و معلم وي انجام شد.
بنابراين سوال اصلي پژوهش اين بود که آيا اجراي برنامه ي گذار خانه به مدرسه بر آمادگي اجتماعي هيجاني دانش آموزان مؤثر است ؟ براي پاسخ به اين سوال دو فرضيه طراحي شد: ١.
بحث و نتيجه گيري اين پژوهش براي اولين بار با هدف بررسي تاثير برنامه ي گذار خانه به مدرسه بر آمادگي دانش آموزان پيش دبستاني طراحي و اجرا شد.
نتايج و تحليل دادهها نشان داد که اجراي برنامه ي گذار خانه به مدرسه بر روي آمادگي اجتماعي – هيجاني دانش آموزان پيش دبستاني تاثير گذار است .
اجراي مداخله ي گذار بر افزايش آمادگي اجتماعي هيجاني دانش آموزان تاثير دارد ولي براي استفاده از نتايج اين پژوهش بايد به محدوديت هاي آن توجه کرد.