چکیده:
هدف: هدف پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی، ادراک درد و اینترلوکین 12 در بیماران مولتیپل اسکلروزیس بود. روش: پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پسآزمون و پیگیری سه ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل زنان مبتلا به اماس عود کننده- بهبود یابنده مراجعه کننده به مرکز تحقیقات اماس دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیمارستان سینا در سال 1398 بود. 20 بیمار با نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش، 8 جلسه 90 دقیقه ای هفتگی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد دریافت کرد و گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفت. شرکت کنندگان پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) و پرسشنامۀ چند وجهی درد وست هاون-ییل کرنز، ترک و رودی (1985) را تکمیل کردند. روش آنزیم ایمونوسیورسانس (ELISA) برای اندازه گیری اینترلوکین 12 مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با روش تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش تحمل پریشانی و بهبود مؤلفه های ادراک درد در بیماران مبتلا به اماس در پس آزمون و پیگیری شد (p <0/001)، اما تأثیر معناداری بر اینترلوکین 12 نداشت. نتیجه گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند درمان مناسبی برای بهبود فاکتورهای روانشناختی تحمل پریشانی و ادراک درد بیماران مبتلا به ام اس باشد، اما درمان مناسبی در جهت کاهش بیومارکرهای زیستی نظیر اینترلوکین 12 در این بیماران نیست.
Aim: The aim of this research was to assess the effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy (ACT) on distress tolerance, pain perception and interleukin 12 in patients with Multiple Sclerosis (MS). Method: The present study was a quasi-experimental design with pretest-posttest and a three-month follow-up with control group. The statistical population included female patients with Relapsing–Remitting MS who had referred to Multiple Sclerosis Research Center of Tehran University of Medical Sciences in Sina Hospital in 2019. 20 patients were selected by target-based sampling and randomly assigned into experimental and control groups. The experimental group received the ACT in 8 weekly sessions (90 minutes each session) and the control group was placed in the waiting list. Participants completed the Distress Tolerance Scale (DTS) Simons & Gahr (2005) and the West Haven-Yale Multidimensional Pain Inventory (WHYMPI) Kerns, Turk & Rudy (1985). Also, the Enzyme-Linked Immunosorbent Assay (ELISA) was used to measure interleukin-12. The data were analyzed using mixed varience repeated measure and Bonferroni post-hoc test. Results: The results showed that ACT increased distress tolerance and improved pain perception in post-test and follow-up (p<0.001), but this intervention had no significant effect on interleukin-12. Conclusion: ACT can be a good treatment to improve the psychological factors of distress tolerance and pain perception in patients with MS, but not an appropriate treatment for reducing biomarkers such as interleukin 12 in these patients.
خلاصه ماشینی:
مقاله پژوهشي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني، ادراک درد و اينترلوکين ١٢ در بيماران مبتلا به مولتيپل اسکلروزيس افسانه درتاج ١*، مهناز علي اکبري دهکردي ٢، عبدالرضا ناصرمقدسي ٣ و احمد عليپور 2 ١.
يافته ها: نتايج نشان داد که درمان مبتني بر پذيرش و تعهد باعث افزايش تحمل پريشاني و بهبود مؤلفه هاي ادراک درد در بيماران مبتلا به ام اس در پس آزمون و پيگيري شد (٠٠٠١>p)، اما تأثير معناداري بر اينترلوکين ١٢ نداشت .
مطالعات نشان داده اند که درمان مبتني بر پذيرش و تعهد ميتواند در کاهش بيومارکرهاي التهابي نظير پروتئين واکنشي سي 1 - Interleukin‐12 (IL-12) 2 - Acceptance and Commitment Therapy (ACT) نقش داشته باشد (جارولا-ريجونن و همکاران ، ٢٠٢٠).
خلاصه جلسات درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (هايز و همکاران ، ٢٠٠٦) به تصویر صفحه رجوع شود 1 - Enzyme-Linked Immunosorbent Assay (ELISA) به تصویر صفحه رجوع شود شيوة اجرا در اين پژوهش که در مرکز تحقيقات ام اس دانشگاه علوم پزشکي تهران در بيمارستان سينا و توسط نويسنده اول با نظارت اساتيد راهنما و مشاور انجام گرفت ، جهت رعايت اصول اخلاقي از شرکت کنندگان خواسته شد که با ميل و رغبت خود در اين مطالعه شرکت کنند و خاطر نشان شد که شرکت در مطالعه به صورت کاملا اختياري است .