چکیده:
در مباحث توسعهی روستایی یکی از مهمترین عوامل موثر بر توسعه، دسترسی شبکههای حمل و نقل است علاوه بر اینکه در جابه جایی کالا و مسافر موثر هستند به واسطه ایجاد دسترسی منجر به توسعه ی شهری و روستایی و روابط بین آنها نیز میشود. توسعهی حمل و نقل عمومی در کاهش ترافیک و آلودگی صوتی و بصری، کاهش ازدحام درون بافت شهری، رضایت-مندی شهروندان از امکان سرویسدهی مناسب، امکان دستیابی به اهداف روستای الکترونیک، تمرکز فعالیتها و کاربریهای متنوع مورد نیاز فضای دهستان اختیارآباد و مدیریت پارکینگ و ایجاد آن با محوریت برنامهریزی توسعهی حمل و نقل عمومی ضروری است مورد توجه قرار گیرد؛ بدین ترتیب روش تحقیق در مقالهی حاضر، از نوع توصیفی تحلیلی است. روند تحقیق با مراجعه به منابع معتبر کتابخانهای و اسنادی و مطالعات میدانی گرداوری آغاز شده است. دادهها با روش تحلیلی برنامهریزی استراتژیک کمی و در قالب تکنیک سوات (SWOT) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان میدهد: اگر تسهیلات حمل و نقل عمومی را جهت بهبود کیفیت زندگی و حمایت برنامهریزی راهبردی در روند تهیه طرحهای هادی روستایی و شهری قابل اهمیت بدانید بسیاری از جوامع از جمله دهستان اختیارآباد یکی از دهستانهایی است برای توسعهی حمل و نقل محور و دخالت برنامهریزی راهبردی در آن طبق نتایج بدست آمده لازم و ضروری است. تا مشکلات ازدحام ترافیکی در سطح دهستان اختیارآباد و آلودگیهای ناشی از استفاده خودروهای شخصی، کاهش عمر درختان و....راهکارها و سیاست هایی پیشنهاد شده است.
In rural development topics, access to transportation networks is one of the most important factors affecting development, in addition to being effective in the movement of goods and passengers, by providing access to urban and rural development and the relationship between They will also be. Public transport development in reducing traffic and noise pollution, reducing the congestion within urban context, satisfaction of citizens from the possibility of proper service, the ability to achieve the goals of the village electronics, the focus of activities and user The various types of space required for the area of the districts of the province and the management of the parking and its creation, with the focus of public transportation development planning, are necessary. Therefore, the research method in this paper is descriptive-analytic. The research process has begun by referring to authoritative library and documentary materials and field studies. The data have been analyzed by SWOT analytical method of quantitative strategic planning. The results of the research show that if you consider public transportation facilities to improve the quality of life and support strategic planning in the process of preparing rural and urban planners, many communities, including the village of Yamatyar Abad, one of the villages There is a need for the development of transport-driven and strategic planning interference in accordance with the results. To address the problems of traffic congestion at the village level and the pollution caused by the use of private cars, reducing the life of trees, etc., strategies and policies have been proposed.
خلاصه ماشینی:
برنامه ريزي راهبردي ، توسعه حمل و نقل محور (TOD)، تکنيک SWOT ، دهستان اختيارآباد مقدمه در مباحث توسعه ي شهري و روستايي يکي از مهم ترين عوامل موثر بر توسعه ، دسترسي شبکه هاي حمل و نقل است علاوه بر اينکه در جابه جايي کالا و مسافر موثر هستند به واسطه ايجاد دسترسي منجر به توسعه ي شهري و روستايي نيز مي _ شود به طوريکه در مباحث توسعه به شبکه ي حمل و نقل به عنوان يکي از مهم ترين عوامل توسعه ي شهري نگريسته مي شود و با برنامه ريزي در اين حوزه مي توان توسعه ي شهري را جهت داد و براي آن برنامه ريزي کرد (غفوريان ، ١٣٩٠ : ٢) از اين رو رو شناخت و تحليل نظاممند نيازمند نگرش راهبردي در قالب برنامه ريزي راهبردي که داراي خصلت جامعيت ، انطباقپذيري و تعميم پذيري نسبي است با وجود همه اينها، لازم به يادآوري است که هرگونه استفاده درست از اين الگو مستلزم انطباق مباني آن با شرايط ويژه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي هر کشور است که هدف نهايي آن تأمين حمل و نقل عمومي و اعتلاي کيفيت زندگي براي تمام شهروندان جهان است (مهديزاده، ١٣٨٢ :٥١) چنانچه نظام برنامه ريزي و طرحريزي شهري در ايران به ويژه در طرحهاي توسعه شهري، تصويري از حوزه عمل و فرآيند تهيه و تحقق پذيري آينده اي روشن ارائه نمي دهد و به صورت ابزار تصميم سازي در اختيار تصميم گيران يا مديران شهري است ، به همين دليل طرحهاي شهري ماهيت تصميم سازي دارند نه تصميم گيري؛ چراکه تصميم گيري براساس ملاحظات و امکانات و محدوديت ها از ابزار تصميم سازي استخراج شده و به اجرا در مي آيد (شاهحسيني ، ١٣٩٠ :٨).