چکیده:
زمینه: از موضوعات بسیار مهم در زندگی سالمندان مسئله امید است. اما مسئله اصلی اینست: آموزش ذهن آگاهی و دارو درمانگری کدام کارایی بیشتری بر امید سالمندان دارند. هدف: مقایسه تاثیر روی آورد آموزش ذهنآگاهی بر افزایش امید زنان سالمند مبتلا به بیماری آلزایمر بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بود که از طرح پیشآزمون و پسآزمون استفاده شد. جامعه آماری، تمامی زنان مبتلا به بیماری آلزایمر خفیف ساکن آسایشگاههای قزوین در سال 1396 بودند که 27 نفر از آنان به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و به 2 گروه آزمایشی و یک گروه گواه، تقسیم گردیدند. ابزار عبارتند از: مقیاس امید بزرگسالان اشنایدر و همکاران (1991) و پروتکل درمانی بر اساس ذهن آگاهی (رحمانی فرد، کلانتر کوشه و فرامرزی، 1396). نتایج با روش آنالیز واریانس یک راهه و واریانس با اندازه گیریهای مکرر تحلیل شد. یافتهها: تفاوت معناداری بین اثربخشی درمان ذهنآگاهی و دارو درمانگری بود (0/01p). نتیجه گیری: برای افزایش امید زنان سالمند مبتلا به آلزایمر می توان از آموزش ذهنآگاهی استفاده کرد.
Background: Hope is one of the most important issues in elderly life. But the key question is: which mindfulness training and drug therapy work best for the elderly? Aims: To compare the effect of mindfulness education approach on hope in elderly women with Alzheimerchr('39')s disease. Method: This was a quasi-experimental study using pre-test and post-test design. The statistical population was all women with mild Alzheimerchr('39')s disease living in Qazvin sanatoriums in 1396. 27 of them were selected by random sampling and divided into two experimental and one control group. The tools are: Schneider et al. (1991) Adult Hope Scale and Mindfulness-Based Therapy Protocol (Rahmani Fard, Sheriff Kouche & Cross-Border, 1396). Results were analyzed by one way ANOVA and repeated measures ANOVA.
Results: There was a significant difference between the effectiveness of mindfulness treatment and drug therapy (pConclusions: Mindfulness training can be used to increase the hope of older women with Alzheimerchr('39')s disease.