چکیده:
محبت، اصل و اساس تمامی کارهاست؛ چنانکه امیرالمومنین(ع) فرموده است: «هل الدّین الّا الحب؛[1] آیا دین چیزی غیر از محبت است؟».دین، برنامه منظم عملی و علمی برای انسان است که اطاعت، انقیاد، سیر و سلوک را برای او به دنبال میآورد. محبت، تبلور حقیقی اطاعت و عبادت و فلسفه آفرینش آدمی است. دین بر اساس محبت، و امام حسین(ع)، منشا محبت الهی است. یکی از اوصاف خاص رسول مکرم اسلام(ص)، حبیباللّه بودن آن حضرت است. همه انبیای الهی در نبوت و دعوت انسان به خداپرستی شریک هستند، اما هر نبی ویژگی مخصوص به خود را داراست؛ چنانکه در زیارتنامهها نیز به آن اشاره شده است. حضرت آدم(ع) صفوةاللّه، حضرت نوح(ع) نبیاللّه، حضرت ابراهیم(ع) خلیلاللّه، حضرت موسی(ع) کلیماللّه و حضرت عیسی(ع) روحاللّه است.
خلاصه ماشینی:
محبت الهی منشأ محبت امام حسین (علیه السلام) آیتاللّه هادی عباسی خراسانی* مقدمه محبت، اصل و اساس تمامی کارهاست؛ چنانکه امیرالمؤمنین(علیه السلام) فرموده است: «هَلِ الدِّينُ إِلَّا الْحُب؛ آیا دین چیزی غیر از محبت است؟».
دین بر اساس محبت، و امام حسین(علیه السلام)، منشأ محبت الهی است.
در حدیثی مشهور از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده است که آن حضرت خطاب به امام حسین(علیه السلام) فرموده است: «حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَ اللَّهُ مَنْ أَحَبَ حُسَيْنا؛ حسین از من است و من از حسینم.
وقتی آدمی برای محبت برنامهریزی کند، به طور طبیعی همه چیز نیز فدایی محبت میشود؛ چنانکه امام حسین(علیه السلام) فدایی محبت شد و این محبت، بر اساس حسن و جمال است.
تأثر و اندوه قلبی انسان برای امام حسین(علیه السلام) به سبب ارتباط تکوینی با اسمای الهی است.
ایثار و فداکاری امام حسین(علیه السلام) برای پایداری دین بود و اساس دین نیز محبت، معرفت و حُسن است.
اساس و پایه قیام امام حسین(علیه السلام)، محبت بود؛ از همین روست که با جان و دل انسانهای آزاده پیوند خورده و ماندگار شده است.
رضایت الهی، هدف اصلی قیام امام حسین(علیه السلام) یکی از اصول اساسی در محبتورزی، آزار نرساندن و اذیت نکردن دوست است.
کسی که امام حسین(علیه السلام) را دوست دارد و با عنوان ولیاللّه به او سلام میدهد، باید از گناه دوری کند و اگر مرتکب گناهی شد، به سرعت استغفار کند.
وجود امام(علیه السلام) جامع محبت، معرفت و رضایت الهی است و تمام لحظات زندگی آن حضرت، ترسیم سیروسلوک حقیقی و رسیدن به مقام قرب الهی است.